ซีรีย์นิยายชุด:วายร้ายยอดรัก เรื่อง จารกรรม นำรัก ตอนที่ 2

ตอนที่ 2 วายร้ายไปยุโรป

‘คามิน  ธรรมทัช’ ผู้จัดการใหญ่ประจำภาคพื้นยุโรปของทีเคกรุ๊ป กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อตาข้างขวาของเขากระตุกถี่ๆไม่ยอมหยุด เขาไม่ได้เชื่อเรื่องโชคลางไสยศาสตร์ แต่..บางครั้งลางสังหรณ์หรือซิกเซ็นก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องงมงายเลยทีเดียว และวันนี้ใจเขาก็หวั่นๆว่าลางสังหรณ์ของเขาน่าจะแม่น ‘ขวาร้าย ซ้ายดี’

ติ๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานดังขึ้นทำให้คนที่นั่งหน้านิ่วขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม…ใครโทรฯมาวะ? คำถามที่ผุดขึ้นมาในใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์มาแนบกับหูตน

“คุณคามินคะ ประชาสัมพันธ์ด้านล่างโทรฯขึ้นมาแจ้งว่า น้องสาวของคุณมารอพบ จะให้เธอขึ้นมาเลยไหมคะ?” เลขาหน้าห้องโทรฯเข้ามารายงาน

“น้องสาวของผม?”

คามินถามกลับอย่างงุนงง เขาเป็นลูกโทนไม่มีทั้งน้องสาวและน้องชาย แล้วนี่จู่ๆก็มีน้องสาวโผล่มาแสดงตัว มันหมายความว่ายังไง?

“ค่ะ เธอชื่อ ศศรานี และบอกว่าเป็นน้องของคุณคามินน่ะค่ะ”เลขาหน้าห้องรายงานต่อ

“อะไรนะ?”

แค่ได้ยินชื่อคนที่นั่งอยู่ก็กระเด้งตัวลุกจากเก้าอี้ทันใดคล้ายกับนั่งทับของร้อน….แย่แน่ๆๆ ชายหนุ่มอุทานลั่นในใจอย่างหวาดหวั่น นั่นไงล่ะ ที่ตาขวากระตุกไม่หยุดเพราะเหตุนี้ใช่ไหม

‘ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมไม่รีบเผ่นหนีตั้งแต่ตากระตุกครั้งแรกวะ จะนั่งคอยหายนะมาเยือนอยู่นี่ทำไม’ ชายหนุ่มด่าตัวเองในใจอย่างแค้นเคือง ถ้าเขาเชื่อลางสังหรณ์ตั้งแต่แรกเขาก็คงไม่ต้องต้อนรับ ‘แขก’ที่ไม่คิดอยากจะเชิญมาอย่างนี้หรอก

“ตกลงว่า เธอไม่ใช่น้องสาวของคุณคามินใช่ไหมคะ? ฉันจะได้ให้ประชาสัมพันธ์ช่วยเชิญเธอกลับไป”เลขาสาวถามเมื่อเจ้านายหนุ่มนิ่งเงียบไปนานหลังจากฟังรายงาน

“ไม่ต้อง”

คามินรีบห้าม ก่อนที่หายนะจะลุกลามไปใหญ่โต เขาควรจะต้องเผชิญหน้ากับมันเพื่อหาวิธีรับมือ

“เชิญเธอขึ้นมาพบผมได้”เขาจำใจสั่งเลขาสาวออกไปในที่สุด…อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ชายหนุ่มคิดอย่างปลงๆ

“อ้อ แล้วช่วงบ่ายผมมีนัดสำคัญอะไรหรือเปล่า?”เขาถามถึงตารางงาน

“มีประชุมกับผู้จัดการฝ่ายขายตอนบ่ายสองถึงบ่ายสามโมงแค่นี้ค่ะ”เลขาสาวเช็คตารางนัดให้

“งั้นคุณช่วยจัดการเลื่อนนัดให้ผมด้วย เลื่อนไปเป็น อืม…”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าช่วงไหนถึงจะเหมาะ เพราะไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้เวลาจัดการกับ ‘ตัวปัญหา’เฉพาะหน้านี้นานแค่ไหน

“เอาเป็นวันจันทร์เลยล่ะกัน”

‘พรุ่งนี้วันศุกร์แล้ว สงสัยคงจะเคลียร์ปัญหาไม่ได้ง่ายดายนักหรอก ทำไมไอ้เพื่อนบ้าไม่ส่งข่าวมาก่อนเลยวะ’

คามินแอบด่ากันต์ในใจอย่างขัดเคืองที่ไม่ยอมส่งข่าวมาให้เขารู้ตัวล่วงหน้า จะได้เตรียมตั้งรับได้ทัน ไม่ใช่ปล่อยให้โผล่มาให้ตกใจหัวใจแทบวายอย่างนี้

“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะจัดการเลื่อนนัดให้ คุณคามินมีอะไรจะสั่งอีกไหมคะ?”เลขาสาวถาม

“ไม่ แค่นี้ก่อน ถ้ามีอะไรเพิ่ม เดี๋ยวผมจะโทรฯไปบอก”เขาสั่ง ตอนนี้หัวสมองของเขาตีบตันตั้งแต่ได้ยินชื่อ‘น้องสาว’ที่มารอพบแล้วล่ะ

“ค่ะ”เลขาสาวรับคำก่อนจะรีบไปจัดการงานตามที่เจ้านายสั่ง

ก๊อกๆๆ

เลขาสาววางสายไปไม่ถึงหนึ่งนาที ประตูหน้าห้องก็ถูกเคาะเบาๆเป็นการขออนุญาต เจ้าของห้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะปล่อยออกยาวๆ แล้วค่อยเอ่ยอนุญาต

“เข้ามาได้”

ทันทีที่ได้ยินเสียงอนุญาตเลขาสาวก็ผลักประตูเปิดออก และเชิญคนยืนอยู่ด้านหลังให้เข้ามาในห้องอย่างนอบน้อมตามมารยาทเลขาที่ดี

“ขอบคุณค่ะ”

แขกโค้งตัวลงและกล่าวขอบคุณเลขาสาวที่เปิดประตูให้พร้อมกับรอยยิ้มสดใส ทำให้คนที่ทำหน้าที่บริการยิ้มตอบกลับอย่างยินดีและชื่นชม

‘น้องสาวของเจ้านายช่างน่ารักเหมือนตุ๊กตานางฟ้าจริงๆ’

คนที่กลับไปประจำที่ของตนที่หน้าห้องเจ้านายอดที่จะชื่นชมหญิงสาวผู้มาใหม่ไม่ได้ เพราะเธอช่างน่ารักดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาแถมมารยาทยังงามอีกด้วย โดยไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ในห้องกำลังร้องครวญครางในใจเหมือนได้เจอ‘นางมารร้าย’

“สวัสดีค่ะพี่คามิน”

น้องสาวกำมะลอยกมือไหว้พี่ชายในนามอย่างอ่อนน้อมพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนหวาน แต่คนรับไหว้ ‘ต้องพยายามอย่างยิ่ง’ที่จะปั้นหน้าฉีกยิ้มรับเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ ‘แต่ให้ตายเถอะ ใครมันจะไปยิ้มได้เมื่อเจอมารร้ายวะ’

“สวัสดีจ๊ะ ทำไมจู่ๆจันทร์เจ้าถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?”

เจ้าของสถานที่ถาม พร้อมกับเดินไปดึงเก้าอี้ออกให้อีกฝ่ายนั่งลง คนถูกถามหุบยิ้มทันควัน พร้อมกับทำหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ตนต้องระเห็จมาถึงที่นี่

“ก็พี่กันต์สั่งพักงานจันทร์เจ้า”

คนโดนพักงานรายงานพร้อมกับฟ้องกลายๆ แต่เจ้าของห้องไม่ยอมรับฟ้อง เพราะรู้ดีว่าคนโดนสั่งพักงาน‘ก่อคดี’อะไรไว้จึงโดนแบบนี้ และผู้เสียหายในคดีนี้ก็มีทีเคกรุ๊ปรวมอยู่ด้วย ถึงแม้จะไม่เสียหายมากมายนัก เพราะไม่ใช่งานที่ต้องทำผ่านอินเตอร์เน็ตเป็นหลัก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้รับผลกระทบใดเลย

“แล้วจันทร์เจ้ามาที่นี่เพื่อ..?”ถามแล้วเขาก็รอลุ้นด้วยหัวใจหวั่นๆ ว่าออฟฟิศของเขาจะโดนแจ็คพ็อตหรือไม่

“จันทร์เจ้าจะไปทำงานที่สเปซมาร์ส พี่คามินช่วยจัดการให้จันทร์เจ้าด้วยนะคะ”

คนที่มาบอกจุดประสงค์ แต่คนฟังถึงกับอ้าปากค้าง ‘ไปทำงานที่สเปซมาร์ส บ้าหรือเปล่าวะ?’

“จันทร์เจ้าว่ายังไงนะ?”

ชายหนุ่มถามซ้ำ หูเขาไม่ได้ตึงหรือเพี้ยน เพียงแต่เขาอยากแน่ใจจึงขอฟังซ้ำ

คนถูกถามซ้ำขมวดคิ้ว เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายถามซ้ำเพราะอะไร แต่ก็ยอมตอบ ช้าๆชัดๆ จะได้เข้าใจและรีบไปจัดการให้โดยเร็ว

“จันทร์เจ้า จะ ไป ทำงาน ที่ สเปซมาร์ส”

อืม…ชัดเจน  แต่…ไม่เข้าใจ

“ทำไม?”เขาถามสั้นๆ ช่วยอธิบายเหตุผลให้เขาเข้าใจหน่อยได้ไหม

“ก็จันทร์เจ้าโดนพักงานเพราะสเปซมาร์ส ดังนั้นจันทร์เจ้าก็จะไปทำงานที่นั่นแทน”

อัจฉริยะด้านไอทีแต่สมองด้านอื่นติดลบตอบง่ายๆตามหลักตรรกศาสตร์ แต่คนฟังถึงกับกุมขมับ

“จันทร์เจ้า จันทร์เจ้ารู้ไหมตอนนี้จันทร์เจ้ากำลังโดนไวด์เดอร์เทเลคอมกับสเปซมาร์สล่าตัวอยู่นะ  แล้วจันทร์เจ้าจะไปทำงานที่สเปซมาร์สได้ยังไง”

คามินพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจถึงสถานการณ์ของตนเองในขณะนี้ ว่าตนเองนั้นโดนหมายหัวอยู่ แล้วจู่ๆจะเดินเข้าไปมอบตัวให้ศัตรูง่ายๆอย่างนี้เหรอ ถ้าท่านประธานฯตัวร้ายรู้เข้า เขามิตายก่อนใครเหรอ แถมพื้นที่เกิดเหตุยังอยู่ในเขตพื้นที่ที่เขาดูแลอยู่ด้วย

“รู้ค่ะ”

คนที่โดนล่าตัวตอบอย่างไม่สบอารมณ์ คนอะไรขี้งก แค่ขอใช้ของหน่อยเดียวก็ตีโพยตีพาย อย่าให้เจอตัวๆนะ จะทำให้จ่ายมากกว่านี้แน่ คนที่ไม่คิดว่าตัวเองทำผิดคิดอย่างแค้นเคือง

“รู้แล้วจันทร์เจ้ายังจะไปทำงานที่สเปซมาร์สอีกเหรอ?”คามินถามอย่างอ่อนใจ ใสๆซื่อๆอย่างนี้จะไม่โดนสิงโตร้ายอย่างลีโอนาร์ดขย้ำตายเอาง่ายๆหรือไง

“ก็จันทร์เจ้าปรึกษาตะวันแล้ว ตะวันว่าสเปซมาร์สยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ ดังนั้นถ้าจันทร์เจ้าไปทำงานที่นั่นก็น่าจะได้ความรู้ใหม่ๆมาเยอะเชียวแหละ”

ศศรานีอธิบาย เธอไปปรึกษาอัจฉริยะอันดับหนึ่งของทีเคกรุ๊ปมาแล้วนะ ดังนั้นวิธีนี้น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด และที่สำคัญ ‘ที่ที่อันตรายที่สุด คือ ที่ที่ปลอดภัยที่สุด’ไม่ใช่เหรอ

ได้ยินว่าใครแนะนำมา คามินก็ทรุดลงนั่งพร้อมกับหลับตาอย่างปลงอนิจจัง….ปรึกษาใครไม่ไปปรึกษา ดันไปปรึกษาท่านประธานฯตัวร้าย ที่ไม่เคยรู้จักคำว่า‘แพ้’ ผลก็เลยออกมาเป็นแบบนี้อย่างไรล่ะ คนที่แนะนำนั้นพิษร้ายรอบตัว เล่ห์เหลี่ยมก็เกินใคร แต่คนที่ทำตามเหมือนสมันน้อยไร้เดียงสา จะให้ไปต่อกรกับสิงโตเจ้าป่าแสนเจ้าเล่ห์อย่างลีโอนาร์ดได้อย่างไร

คามินได้แต่ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย แต่เขาจะทำอะไรได้ ในเมื่อท่านประธานฯตัวร้ายอนุมัติแล้ว ใครล่ะจะกล้าขัด‘บัญชา’ ถ้าให้เขารับมือกับปัญหาที่กำลังจะเกิดขึ้นเพราะส่งสมันน้อยเข้าถ้ำสิงโต ยังจะง่ายกว่ารับมือกับพายุทอร์นาโดที่จะพัดมาถล่มถ้าเขาไม่ทำตามความประสงค์ของ‘จอมมาร’

“ไม่ต้องห่วงหรอก ตะวันจะส่งเรนนี่มาช่วย”

ศศรานีบอกให้อีกฝ่ายเบาใจ เพราะเธอจะมีผู้ช่วยคนสำคัญมาคอยช่วยเหลือ รับรองว่างานนี้เธอต้องปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์

ทันทีที่ได้ยินชื่อ‘ผู้ช่วยพิเศษ’คามินก็อยากยื่นใบลาพักร้อนสักสองเดือน เขาจะหนีไปอยู่อลาสก้า จะไปอยู่กับเอสกิโมที่นั่นสักระยะ จะได้หนีพ้น‘ตัววายร้าย’ที่จะมา‘ก่อเหตุ’ในไม่ช้านี้ …แต่เขาก็ทำไม่ได้ดังที่คิด อยากจะร้องตะโกนดังๆระบายความอัดอั้นตันใจออกไปให้ตึกทั้งหลังพังทลายลงมาเดี๋ยวนี้เลย

“เอาล่ะ เราจะมาวางแผนกันว่าจะทำยังไงกันดี แล้วกันต์รู้เรื่องนี้หรือยัง?”

คามินว่าอย่างปลงตก ก่อนจะถามถึงเพื่อนรักเพื่อนแค้นที่ส่ง‘ตัวหายนะ’มาให้เขาพร้อมกันทีเดียวเลย‘สองตัว’

“ไม่รู้สิคะ จันทร์เจ้าคุยกับตะวันแล้ว จันทร์เจ้าก็จับเครื่องมาเลย ยังไม่ได้บอกพี่กันต์ ไม่แน่ใจว่าตะวันบอกหรือยัง?”

คนที่มาโดยไม่ได้วางแผนล่วงหน้าบอกตรงๆ หลังจากออกจากเกาะก็แวะกลับไปพักที่บ้านกับครอบครัวแค่วันเดียว คืนนั้นก็โทรฯคุยกับท่านประธานฯที่อยู่ตะวันออกกลาง หลังจากที่พูดคุยกันและฝ่ายนั้นแนะนำให้มาทำงานที่สเปซมาร์ส เธอก็จองตั๋วเครื่องบินทันที เพราะมีวีซ่าถาวรอยู่แล้ว

คามินพยักหน้า ‘ป่านนี้ไอ้เพื่อนตัวดีคงจะรู้แล้วล่ะ แล้วมันยังใจร้ายไม่ยอมบอกเขาให้รู้ตัวล่วงหน้าอีก คงจะกลัวว่าเขาจะชิ่งหนีให้มันมารับกรรมแทนแน่ๆ’คามินคิดอย่างแค้นเคืองคนที่อยู่เฝ้าเกาะ

“โอเค เดี๋ยวพี่จะคุยกับมัน”เขาตัดบท งานนี้คงต้องด่ามันยาว..เอาให้หายแค้น ฮึ่ม

“ว่าแต่จันทร์เจ้าจะพักที่ไหน?”เขาถามเรื่องใหม่ เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายได้จองโรงแรมไว้แล้วหรือยัง

“ห้องของพี่ไงคะ”คนที่ไม่ได้เตรียมตัวมาล่วงหน้าบอกง่ายๆ

‘นั่นไง กูว่าแล้วเชียวว่าวันนี้วันซวยของกู’

คามินคร่ำครวญในใจกับโชคร้ายของตนเอง ความจริงห้องที่คอนโดของเขาก็มีห้องพัก ไว้สำหรับแขกหนึ่งห้อง เพราะบางทีกันต์ก็จะมาพักกับเขาเวลาที่เดินทางมาตรวจงานโซนนี้ แต่จะให้ศศรานีไปอยู่ห้องพักแขกมันคงไม่เหมาะแน่ ถึงแม้เขากับเธอจะไม่ทำอะไรให้เสียหาย แต่เขาก็ต้องให้เกียรติ์อีกฝ่าย โดยเฉพาะพ่อแม่ของเธอเป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคมเมืองไทย คงจะไม่เหมาะแน่ถ้ามีใครเอาไปพูดว่าลูกสาวไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายเมื่ออยู่ต่างบ้านต่างเมือง และในเมืองนี้คนไทยมักจะไปมาหาสู่กันกลมเกลียวกว่าอยู่บ้านเกิดเมืองนอน ดังนั้นไม่ว่าใครจะขยับตัวทำอะไร คนไทยคนอื่นๆก็จะรู้กันทั่ว

“พี่ว่า เราไปหาห้องพักใหม่ดีกว่า จันทร์เจ้าอาจจะต้องอยู่ที่นี่อีกนาน”คามินแนะนำเสียงนุ่มนวลพยายามหว่านล้อมให้คนที่คิดจะยึดห้องพักของเขาให้เปลี่ยนใจ

“แล้วมันจะหาได้หรือคะ นี่ก็จะบ่ายสองโมงแล้ว”

ศศรานีแย้ง เธอพอจะรู้ว่าที่พักเมืองนี้หาค่อนข้างยาก ส่วนเรื่องราคาเธอไม่ได้กังวลอะไร เพราะถึงอย่างไรทีเคกรุ๊ปก็จ่ายได้อยู่แล้ว

“ทันสิ”

คนที่จะโดนยึดห้องรับคำ เพราะอย่างไรเขาจะต้องหาห้องพักให้เธอให้ได้ เพราะไม่อย่างนั้นตัวเขาเองนี่แหละจะต้องหาห้องพักใหม่ให้ตัวเอง และเขาก็ไม่อยากวุ่นวายย้ายข้าวของของตัวเองไปที่อื่น เพราะกว่าจะจัดการให้เรียบร้อยก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยเป็นวัน แต่คนที่มีแค่กระเป๋าใบเดียวจะหิ้วไปที่ไหนก็ได้

“ตามใจค่ะ จันทร์เจ้ายังไงก็ได้”

คนที่ยังไม่มีที่พักบอกง่ายๆ ตามประสาคนที่ไม่คิดอะไรซับซ้อน ข้อดีอย่างหนึ่งของศศรานีคือไม่เรื่องมากทั้งเรื่องอาหารและที่อยู่อาศัย เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เธอสนใจ ดังนั้นระหว่างคฤหาสน์กับกระท่อมสำหรับเธอมันก็เหมือนกันคือมีไว้สำหรับนอนพัก ดังนั้นไม่ว่าห้องจะเล็กหรือใหญ่ ขอให้เธอสามารถเข้าไปซุกตัวนอนได้เธอก็ไม่มีปัญหาใด

คามินถอนหายใจอย่างโล่งอกที่จะไม่โดนยึดห้องไป แต่ปัญหาเฉพาะหน้าขณะนี้คือเขาจะไปหาห้องพักให้หญิงสาวที่ได้ไหน เพราะเมืองนี้ห้องพักค่อนข้างหายากและแพงมาก คนโสดส่วนใหญ่จึงมักจะแชร์ห้องพักกันเพื่อประหยัดรายจ่ายและไม่ต้องดิ้นรนหาห้องพักให้เหนื่อยนัก เพราะห้องไหนที่มีคนอยู่คนเดียวเขาจะมีประกาศหารูมเมท แต่จะให้ศศรานีไปแชร์ห้องรวมกับใครนั้นคงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะทีเคกรุ๊ปจะไม่ยอมปล่อยให้หัวกะทิอย่างนี้ไปอยู่กับใครเพื่อป้องกันไม่ให้ใครล่วงรู้ความลับของเธอ และที่สำคัญตัววายร้ายอาจจะเล่นงานเพื่อนร่วมห้องได้ถ้าฝ่ายนั้นทำอะไรให้ขัดเคืองใจ ดังนั้น ‘กันไว้ดีกว่าแก้’

หลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง คามินก็ต่อโทรศัพท์ไปยังฝ่ายไอทีให้หาข้อมูลห้องพักหรือบ้านพักที่มีประกาศขายหรือเช่า จากนั้นเขาก็โทรฯไปสั่งการผู้จัดการฝ่ายขายให้ทีมเซลที่ออกพื้นที่ทุกคนหยุดงานของตัวเองชั่วคราว แต่ให้คอยรับข้อมูลของฝ่ายไอทีที่จะส่งไปให้ และหลังจากได้รับข้อมูลแล้วให้ตระเวนไปดูห้องพักหรือบ้านพักที่ประกาศให้เช่าหรือขายเหล่านั้น แล้วให้ส่งรูปพร้อมทั้งข้อมูลมาให้เขาพิจารณา

ระหว่างรอข้อมูลเขาก็หันไปถามคนที่นั่งทำตาแป๋วอยู่ตรงหน้า

“แล้วจันทร์เจ้า กินอะไรมาหรือยัง?”

เขาอดถามอย่างห่วงใยไม่ได้ คนที่เคยมีคนคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา แล้วเดินทางมาคนเดียวอย่างนี้จะดูแลตัวเองเป็นไหม

 “จันทร์เจ้ากินแซนวิชมาแล้วค่ะ”ศศรานียิ้มก่อนตอบรับอย่างอ่อนหวานตามนิสัย

คามินเห็นดังนั้นก็ได้แต่แอบถอนหายใจ ศศรานีเป็นตัววายร้ายที่ดูอ่อนโยนที่สุด แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะ‘ก่อเหตุร้าย’น้อยที่สุด เพียงแต่เธอร้ายแค่ด้านวิศวกรรมและไอทีเท่านั้น ส่วนด้านอื่นๆนั้นเธอยังเหมือนเด็กที่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก อยากรู้อยากเห็นแต่ไม่เคยระแวงระวัง แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขาเป็นห่วงได้อย่างไร ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงสิงห์ร้ายที่เหลี่ยมจัดรอบตัวแถมยังเป็นเจ้าพ่อเทเลคอม งานนี้อัจฉริยะด้านไอทีจะหนีพ้นเขี้ยวเล็บเขาไปได้หรือ

“เดี๋ยวพี่จะให้ซาร่าจัดอะไรมาให้ จันทร์เจ้าไปนั่งอ่านหนังสือเล่นที่มุมโน้นก่อนนะ พี่ขอเคลียร์งานก่อนแป๊ปนึง แล้วเราค่อยออกไปดูที่พักกัน”เจ้าของห้องบอก

‘มุมโน้น’ที่เขาชี้บอกคือมุมหนึ่งของห้องกว้างที่มีชุดรับแขกสุดหรูจัดวางไว้ น่าจะมีไว้สำหรับรับรองแขกพิเศษ ผนังด้านหลังไม่ห่างจากชุดรับแขกมีชั้นวางหนังสือที่จัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบแต่ไม่ค่อยมีใครได้อ่าน เพราะเจ้าของห้องนั้นยุ่งจนไม่มีเวลาสนใจ ส่วนแขกที่มาพบล้วนแต่มาเพราะเรื่องธุรกิจ เวลาของพวกเขาทุกนาทีมีค่าจึงไม่ใครมีเวลาพอจะมานั่งอ่านหนังสือเล่นที่ห้องทำงานของคนอื่น ดังนั้นหนังสือพวกนั้นจึงถูกซื้อมาเพื่อประดับห้องให้ดูดีมีระดับเท่านั้นเอง

ศศรานีเดินไปเลือกหนังสือมาอ่านตามที่เจ้าของห้องแนะนำ เธอชอบอ่านหนังสือ ขอเพียงมีหนังสือในมือจะให้เธอไม่ไปไหนทั้งวันก็ได้ เพียงแต่เธออ่านหนังสือเร็วมาก ดังนั้นที่เกาะพันดาวจึงมีห้องสมุดที่มีหนังสือมากมายยิ่งกว่าหอสมุดแห่งชาติ เพราะทุกคนที่นั่นล้วนชอบค้นคว้าทดลองสิ่งต่างๆ และหนังสือก็คือตัวสาร์ทเตอร์ที่ดีที่สุด ที่จะช่วยจุดประกายไฟในสมองของเหล่าอัจฉริยะให้โลดแล่นจนสามารถค้นคว้าและผลิตสิ่งประดิษฐ์ใหม่ๆขึ้นมา

เมื่อเห็นแขกก้มหน้าก้มตาอยู่กับหนังสือ คามินก็ต่อโทรศัพท์ถึงคนที่อยู่เมืองไทยทันที เขาไม่สนใจหรอกว่าตอนนี้ที่นั่นมันจะกี่โมงกี่ยาม เพราะที่มันส่งวายร้ายมาหาเขาโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าแบบนี้ มันก็สมควรแล้วล่ะที่จะโดนเขาก่อกวนกลับอย่างนี้

“ว่าไง?”ปลายสายตอนรับเสียงเนือย

“นายรู้ใช่ไหมว่าวายร้ายโผล่มาที่นี่?”คามินถามเสียงเครียด

“อืม”ปลายสายตอบรับง่ายๆ

และเสียงตอบรับนั้นทำให้คนที่โทรฯไปอยากจะบินไปต่อยอีกฝ่ายสักหมัดให้มันรู้สึกตัวเสียบ้างว่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนขนาดไหน

“ทำไมนายไม่โทรฯมาบอกฉันบ้างวะ”คามินต่อว่าเพื่อน ทั้งๆที่ปกติมันก็โทรฯมากวนประสาทเขาบ่อยๆ แต่เรื่องสำคัญแบบนี้มันกลับปิดปากเงียบ

“ฉันก็เพิ่งรู้ นายอย่าเพิ่งโวยวายได้ไหม นายคิดว่าฉันสบายหรือไง เจ้านายตัวร้ายเพิ่งโทรฯมาบอกและสั่งงาน จนฉันอยากจะย้ายหนีไปอยู่ดาวอังคารอยู่แล้ว”

อีกฝ่ายโวยวายกลับ คิดว่าโดนอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง เขาไม่น่าจะพูดประชดเลยว่าให้ไปปรึกษาเจ้านายตัวร้าย ก็รู้อยู่แล้วว่าคนคนนั้นเป็นยังไง เคยยอมใครเสียที่ไหน

คามินชะงักกึก คำต่อว่ายาวเหยียดที่คิดเอาไว้หยุดอยู่ที่ริมฝีปาก เมื่อได้ยินประโยคของปลายสาย นั่นสินะ คนที่จะโดนคนแรกไม่มีใครหรอกนอกจากกันต์ คนใกล้ชิดที่สุด คนที่ฉลาดที่สุด และเป็นคนที่รับภาระหนักที่สุดเช่นกัน ความอัดอั้นที่แล่นมาจุกอกลบฮวบลงทันทีที่รู้ว่ามีคนรับกรรมหนักกว่าตน ความทุกข์ไม่มีใครมาแบ่งเบาไปได้หรอก แต่เราจะทุกข์น้อยลงถ้ารู้ว่ามีใครที่เป็นทุกข์มากกว่าเรา

“เอ่อ แล้วตอนนี้นายทำอะไรอยู่ล่ะ?”คนถามเปลี่ยนโทนเสียงเป็นเห็นอกเห็นใจ‘เพื่อนทุกข์’

“กำลังจัดกำลังเสริม ดีกว่าปล่อยให้จอมมารลงมาเล่นเอง”

กันต์บอก เขาจะต้องรีบจัดการหาคนมาช่วยศศรานีให้ดีที่สุด ให้เจ้านายตัวร้ายมั่นใจว่า‘ตัวร้ายเดียงสา’นั่นปลอดภัยพอ หาไม่แล้วเจ้านายคงจะลงมาเล่นเอง และนั่นหายนะจริงๆจะมาเยือน

“เออ เออ รีบๆจัดมา อย่าให้ลงมาเล่นเองเชียว ไม่งั้นฉันตายแน่ รับมือกับสามวายร้ายไม่ไหวแน่ๆ”

คามินรีบบอกอย่างหวาดหวั่น แค่สองคนที่มานี่เขาก็รับมือยากแล้วนะ ถ้าให้จอมมารนั่นมาอีก รับรองเลยว่าเขาจะต้องลาพักร้อนไปนอนอยู่กับพวกเอสกิโมแน่

“สามวายร้ายไหนวะ?”กันต์ถาม เพราะตอนนี้อยู่ที่ยุโรปหนึ่ง ที่ทะเลทรายหนึ่ง ที่เกาะอีกหนึ่ง

“ก็จากอเมริกาไงล่ะจะมาสมทบ”คามินกระแทกเสียงตอบ

“ห๊า! จริงรึ? ทำไมฉันไม่รู้”กันต์ถามอย่างตกใจ ทำไมเขาพลาดข่าวนี้

“ก็..บอกเองว่า…ให้มาช่วย”คามินเว้นชื่อคนที่ไม่ควรเอ่ย เพราะไม่แน่ใจว่าคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ไม่ไกลจะได้ยินหรือไม่

“เดี๋ยวฉันเช็คกับติณห์ก่อน”กันต์บอก เขาจะต้องเช็คข่าวให้แน่ จะได้ปรับแผนได้ทัน

“เออๆ เช็คแล้วบอกฉันด้วยว่าจะต้องทำอะไรบ้าง”คามินรีบบอก ถ้าเป็นไปได้ก็ช่วยหาทางกันไว้อย่าให้มาจะดีกว่า

“ได้ แล้วตอนนี้นายทำอะไรอยู่?”กันต์ตอบรับแล้วถามต่อ เขาจะได้รู้สถานการณ์ปัจจุบัน

“ตอนนี้กำลังรอข่าวจากพวกที่ให้ไปตระเวนหาที่พัก ไม่แน่ใจว่าวันนี้จะหาได้หรือเปล่า?”คามินตอบอย่างกังวล และถ้าวันนี้ไม่ได้ที่พัก คนที่จะต้องไปหาที่ซุกหัวนอนใหม่ก็ต้องเป็นเขานี่แหละ ชายหนุ่มคิดอย่างปลงๆ

“โอเค ถ้ามีอะไรนายโทรฯฉันทันทีเลยนะ ส่วนเรื่องคนและแผนการรอแป๊บนึง คาดว่าพรุ่งนี้จะนัดประชุมได้”กันต์บอก

“โอเค ขอบใจ”คามินตอบรับก่อนวางสาย

ติ๊ดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของศศรานีดังขึ้น เจ้าของเครื่องรับสายเพียงครู่ก็เดินยิ้มร่ามาหาเจ้าของห้องที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะตาขวาของเขากระตุกอีกแล้ว

“ตะวันค่ะ พี่คามิน”เจ้าของโทรศัพท์บอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์รุ่นลิมิแตทให้

‘นั่นไง…ลางสังหรณ์แม่นจริงๆด้วยวันนี้’

คนที่จำต้องรับสายถอนหายใจเบาๆ ไม่อยากให้คนปลายสายได้ยินหาไม่แล้วอาจจะเกิดฟ้าผ่าผ่านทางโทรศัพท์ได้

“ครับ”

คามินรับสายสั้นๆ เพราะปกติเขาก็พูดมากไม่ได้อยู่แล้ว นอกจากรับคำสั่งพร้อมกับจดจำให้มั่นและปฏิบัติตามให้ดีที่สุด

“ไปส่งจันทร์เจ้าที่เมืองมิวนิค ชีคนาซจะส่งคนมารับที่สนามบิน เพื่อพาเธอไปพักที่คฤหาสน์ และให้อยู่ที่นั่นจนกว่าจะหาทางเข้าไปทำงานที่สเปซมาร์สได้ เธอช่วยตามไปดูความเรียบร้อยด้วยก็แล้วกัน”ท่านประธานตัวร้ายฯสั่งงานผ่านโทรศัพท์

“ครับ”

คามินรับคำสั้นๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ตนไม่ต้องตระเวนหาที่พักให้คนที่ยืนมองตาแป๋วอยู่ใกล้ๆ แต่เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเจ้านายถึงยอมให้คนของตัวเองไปอยู่ในคฤหาสน์ของคนอื่นง่ายๆ แถมชีคนาซ อซีซา บาฮจายังได้ชื่อว่าเพลย์บอยระดับโลกอีกด้วย แล้วจะวางใจให้สมันน้อยตาใสไปอยู่ใต้กรงเล็บได้เหรอ

“เราคุยกับจันทร์เจ้าหน่อย”สั่งงานเสร็จก็ขอสายอีกคน

คามินส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ ศศรานีรับโทรศัพท์ก่อนตอบรับ เพียงแค่ “ค่ะ ค่ะ ค่ะ ค่ะ” คามินไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรบ้าง เพราะอีกฝ่ายเพียงแค่รับคำ ก็คงเหมือนกับเขาที่ทำได้แค่เพียงตอบรับเท่านั้น

“ตะวันบอกว่าคนของชีคนาซจะมารับจันทร์เจ้าไปพักที่คฤหาสน์ระหว่างรอเข้าทำงานที่สเปซมาร์ส ส่วนที่พักหลังจากไปทำงานที่สเปชมาร์สแล้ว ตะวันจะให้พี่กันต์จัดการให้ค่ะ”ศศรานีรายงานเจ้าของห้องหลังจากวางสายแล้ว

คามินพยักหน้ารับก่อนถอนหายใจ แสดงว่าวันนี้เขาจะต้องเดินทางไปที่เมืองมิวนิคตามบัญชาสินะ เขาโทรฯไปบอกเลขาหน้าห้องให้จัดการจองตั๋วเครื่องบิน แล้วโทรฯไปสั่งให้แม่บ้านเตรียมกระเป๋าเดินทาง และไม่ลืมโทรฯไปหาฝ่ายไอทีให้หยุดหาข้อมูลพร้อมกับสั่งฝ่ายขายที่ตระเวนหาที่พักให้หยุดและกลับไปทำหน้าที่ของตนได้ตามปกติ จากนั้นก็พยักหน้าชวนคนที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆให้เตรียมตัวเดินทางต่อ โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์เขาสามารถอยู่ดูความเรียบร้อยที่มิวนิคตามที่เจ้านายสั่งได้อีกหนึ่งวัน วันอาทิตย์ค่อยบินกลับมาทำงาน