ซีรีย์นิยายชุด:วายร้ายยอดรัก เรื่อง ยอดร้าย ยอดรัก ตอนที่ 4

ตอนที่4 อาหรับราตรี

ทันทีที่รถของชีคนาซ อซีซา ลับสายตา คนที่ทำท่าสัปหงกอยู่บนรถมาตลอดทางตั้งแต่สนามแข่งอูฐจนมาถึงโรงแรม ก็กระปี้กระเป่าขึ้นทันที ไม่เหลือเค้าของคนง่วงนอนอยู่เลย

‘ถ้าไม่แกล้งทำเป็นง่วงนอน ชีคบ้าอำนาจนั่นคงตามประกบแจถึงเย็นแน่’อาทิตยาถอนใจ เพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่ต้องอดทนเวลามีคนขัดใจ ‘เพื่องานสำคัญ’ เธอท่องประโยคเดิมซ้ำๆ เพราะรู้ดีว่าคงต้องทนกับชีคเอาแต่ใจคนนี้ไปอีกหลายวัน

“เรียกประชุมด่วน ติดต่อกันต์ด้วย”

เสียงใสสั่งการ ไผทคำนับ ก่อนเรียกลูกทีมเข้าร่วมประชุมอย่างรวดเร็ว

       

    

‘ชีคอัลลามยังอยู่ที่เมืองดาเรน’  

หน่วยข่าวถึงเมืองดาเรนแล้ว แต่คฤหาสน์ของชีคอัลลามมีระบบรักษาความปลอดดีเยี่ยมไม่สามารถเข้าไปสำรวจภายในได้

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด ‘ทำอย่างไรถึงจะเข้าไปช่วยปาริฉัตต์ออกมาได้โดยเร็วที่สุด’

 “เมื่อไหร่ที่หน่วยจู่โจมแต่ละหน่วยจะไปถึงเมืองดาเรน?”

อาทิตยาถามกลับไปยังฐานหลักที่ติดตามความเคลื่อนไหวของแต่ละหน่วยด้วยดาวเทียม

“คาดว่าพรุ่งนี้ช่วงค่ำน่าจะไปรวมตัวกันครบครับ”กันต์รายงาน เพราะเงินที่เขาจ่ายไปก้อนใหญ่นั้นสามารถทำให้คนของทีเคกรุ๊ปเดินทางได้เร็วกว่าที่คาดไว้

“แล้วอาวุธล่ะ?”ไผทถาม

“พร้อมครับ แต่แยกไปกับหน่วยต่างๆ ไปรวมกันเมื่อไหร่ก็ประกอบกันพร้อมใช้งานได้เลย”กันต์ตอบ

อาวุธที่ทันสมัยที่สุดที่ถูกคิดค้นโดยอัจฉริยะของทีเคกรุ๊ปนั้น เมื่อแยกกันมันจะเป็นแค่เสาเต็นท์หรือไม่ก็อุปกรณ์พกพาอื่นๆ ซึ่งทำให้เครื่องตรวจอาวุธไม่มีทางตรวจจับหาได้ แต่ถ้าพวกมันรวมกันเมื่อไร มันจะกลายเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพสูงทันที

“ส่งข้อมูลทั้งหมดได้มาให้หน่อย”อาทิตยาสั่ง

กันต์ส่งไฟล์ข้อมูลผ่านอีเมล์ แต่ต้องใช้ลายนิ้วมือของอาทิตยาหรือไผทสแกนเท่านั้นถึงจะเปิดไฟล์นั้นได้ และถึงแม้คนอื่นๆจะเปิดได้ก็ไม่สามารถเข้าใจ เพราะภาษาที่ใช้เป็นโค๊ดรหัสทั้งหมด และคนที่อ่านได้ก็จะมีเฉพาะคนของทีเคกรุ๊ปแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

อาทิตยากับไผทอ่านข้อมูลที่เปิดดูจากนั้นก็ช่วยกันวิเคราะห์ ข้อมูลและวางแผนเพื่อหาทางเข้าใกล้คฤหาสน์ของชีคอัลลามให้มากที่สุด

การประชุมเคร่งเครียดดำเนินไปกว่าสามชั่วโมง

“เจ้านายครับ จะถึงเวลานัดแล้วนะครับ” ไผทเตือนเบาๆ

ร่างบางดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะถอนใจอย่างหงุดหงิด “เอาล่ะ ยกเลิกการติดต่อ”

และเมื่อหน้าจอโน๊ตบุ๊คดับลง อาทิตยาก็หันไปสั่งบอดีการ์ดรวมทั้งจินนี่

“แยกย้ายกันไปทานอาหาร แล้วพักผ่อน เตรียมตัวออกเดินทางพรุ่งนี้”

“ไผทไปข้างนอกด้วยกันนะ”ร่างบางบอก ‘มือซ้าย’ที่เดินรั้งท้าย

“ครับ”ชายหนุ่มคำนับรับคำก่อนจะก้าวออกจากห้องไปเป็นคนสุดท้าย

อาทิตยาเดินไปล็อคประตูห้องก่อนอาบน้ำเปลี่ยนชุด พลางนิ่วหน้าครุ่นคิด ‘ทำไมชีคนาซ ถึงได้เกาะติดหนึบขนาดนี้นะ หวังว่าเขาคงไม่ได้ระแวงอะไรเราหรอกนะ’

           

***************

ชีคนาซ อซีซา บาฮจา มาถึงโรงแรมบาฮจาลีก่อนเวลานัดเล็กน้อย เขาจึงนั่งรอแขกคนสำคัญอยู่ที่ลอบบี้โรงแรม ไม่นานลิฟท์หน้าลอบบี้ก็เปิดออก ร่างระหงก้าวออกมาพร้อมกับบอดีการ์ดร่างใหญ่

ชีคนาซ มอง ‘คนตัวเล็ก’ที่เดินตรงมาอย่างสง่าพลางครุ่นคิด ‘ไอ้ตัวเล็กนี่มันมีชุดแบบเดียวนี้แบบเดียว หรือว่ามันกลัวว่าคนจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นนักธุรกิจ จึงต้องใส่สูทอยู่ตลอดเวลา’

ร่างบางชะงักเท้าคิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อเห็นอาการอมยิ้มของคนที่ยืนรอ “ท่านขำอะไร?”เสียงใสถามอย่างไม่พอใจ

“เปล่า ข้าแค่สงสัยว่าเจ้ายังไม่อาบน้ำหรือไม่ยอมเปลี่ยนชุดกันแน่?”คนตอบกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น เมื่อเห็นอาการกระฟัดกระเฟียดของคนตัวเล็ก

“ท่านก็ใส่ชุดเหมือนเดิม งั้นก็ไม่ได้อาบน้ำไม่ได้เปลี่ยนชุดเหมือนกันนะสิ”คนถูกว่าไม่อาบน้ำย้อนอย่างไม่ยอมแพ้

ท่านชีคก้มลงมองชุดตัวเอง ‘เออ แหะ มันเหมือนชุดเดิมจริงๆนั่นแหละ’ชุดอาหรับชุดไหนก็ดูคล้ายกันหมด

“อืม..คงงั้นมั้ง ดีเหมือนกัน คนไม่อาบน้ำสองคนไปด้วยกัน คนอื่นจะได้ไม่กล้าเข้าใกล้”ท่านชีคหัวเราะเบาๆไม่ทุกข์ร้อน

“ผมอาบน้ำแล้ว ไม่สกปรกเหมือน..” คนตอบกัดลิ้นไว้ทัน

“เหมือนข้างั้นสิ”ท่านชีคต่อให้ยิ้มๆ

“ผมไม่ได้พูด”คนไม่ได้พูดแต่คิด ปฏิเสธเสียงแข็ง

“แต่ตาเจ้ามันบอกอย่างนั้น”ท่านชีคว่า

“ท่านอย่ามาหาความผมนักได้ไหม ตกลงท่านนัดผมมาทานอาหารหรือมาทะเลาะกันแน่?” ‘แขก’เริ่มหมดความอดทน

“อย่าเพิ่งโมโหหิวน่า ข้าจะพาเจ้าไปกินเดี๋ยวนี้แหละ”

ท่านชีคว่ายิ้มๆก่อนจะหมุนตัวเดินนำ คนเดินตามมองค้อนก่อนก้าวเดินเคียงข้างคนที่ชะลอเท้ารั้งรอ

รถสปอร์ตเปิดประทุนสุดหรูจอดรออยู่หน้าโรงแรม บอดีการ์ดสองนายเปิดประตูรอ ‘คนตัวเล็ก’ก้าวขึ้นนั่งเคียงข้าง ‘คนตัวโต’ที่ทำหน้าที่เป็นคนขับ ส่วนไผทก้าวขึ้นรถอีกคัน

รถคันเล็กวิ่งฉิวทันทีที่ชีคนาซแตะพวงมาลัย อาทิตยารีบเอามือจับผมตัวเอง เพราะกลัวว่าผมปลอมจะปลิวหลุดลอยไปตามลม ถึงแม้เจ้าของผลงาน ‘วิกพิเศษ’นำจะรับรองเป็นมั่นเป็นเหมาะว่ามันไม่หลุดแน่แม้จะโดนถลกหนังหัวก็ตาม ต้องใช้นำยาชนิดพิเศษราดเท่านั้นจึงจะถอดออกได้ แต่คนใส่ยังไม่ไว้ใจส่วนเกินของร่างกายอยู่ดี

ชีคนาซ ชะลอความเร็วลงเมื่อเห็นอาการของคนนั่งข้างๆ

“เจ้าทำอะไร?..ท่าทางแปลกประหลาดพิกล”คนถามหัวเราะขบขันกับท่าทางของมัน

คนถูกถามมองค้อน ก่อนจะกล่าวโทษ “ก็ท่านขับรถราวกับเหาะ ทำให้ผมผมเสียทรงหมด หน้าก็ชาไปหมดแล้ว” ว่าพลางเอามือถูหน้าไปมาเพื่อกลบเกลื่อนจนแก้มใสแดงระเรื่องขึ้นมา

ชีคนาซ อซีซา มองหน้าใสที่แต้มสีแดงรับกับริมฝีปากสีชมพูช่ำน้ำนั้นพลันน้ำลายในปากเขาก็แห้งผากเลือดลมในกายก็พลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างไม่สามารถระงับได้

‘บ้าเอ๊ย! มันเป็นผู้ชายนะ ผู้ชาย!’

เขาพร่ำบอกตัวเอง แต่หัวใจเขากลับเต้นกระหน่ำอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

ชีคนาซยกประทุนปิด หันกลับไปตั้งใจขับรถโดยพยายามไม่มองคนที่นั่งข้างๆ  เขาจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายแอบมองสำรวจตนอย่างพินิจพิจารณาพลางวางแผนรับมือเอาไว้ในใจ

เมืองดูรฮาลยามค่ำคืนสวยงามด้วยแสงไฟเหมือนเมืองใหญ่อื่นๆทั่วโลก รถราวิ่งกันขวักไขว่แต่ก็ไม่ได้ติดขัดเมืองเมืองไทย เพียงไม่นานนักขบวนรถของชีคนาซก็แล่นมาถึงถนนเลียบริมฝั่งแม่น้ำวารดา แม่น้ำสายหลักของดรูไรดาราน แสงไฟของบ้านเรือนริมสองฝั่งแม่น้ำเป็นประกายระยิบระยับ ราวจะแข่งกับแสงดาวบนท้องฟ้า

อาทิตยามองบรรยากาศรอบตัวอย่างผ่อนคลาย ดูไปบรรยากาศก็คล้ายๆกับริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาของไทย เพียงแต่แม่น้ำเจ้าพระยาจะกว้างกว่ามาก และมีบ้านเรือนริมน้ำหนาแน่นกว่าที่นี่

“เป็นไง เจ้าชอบที่นี่ไหม?”

เสียงถามอ่อนโยนดังกังวานข้างหู รถก็ชะลอความเร็วลง ราวกับต้องการให้แขกได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศได้เต็มที่

‘แขก’หันมามองหน้าคนถามอย่างแปลกใจ ‘มัจจุราชแห่งดรูไรดาราน ฆ่าคนได้ง่ายดายราวกระพริบตา’ข่าวที่ได้รับมาจริงหรือเท็จ...หรือว่าตอนนี้ต่างหากที่เป็นเท็จ

“ก็สวยดี แล้วท่านจะพาผมไปทานอาหารที่ไหน?”คนที่ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบตัวนักถามถึงจุดประสงค์หลักทันทีตามประสาคนใจร้อน

“เจ้าหิวแล้วหรือ?”เสียงถามกลั้วหัวเราะ

“เปล่า แต่มาตั้งไกลแล้วยังไม่ถึงสักที ก็เลยถามดู”

“ใจเย็นๆสิ อยู่ข้างหน้านี่แหละ”ท่านชีคบอก ก่อนจะเลี้ยวรถไปจอดหน้าอาคารหรูหราแห่งหนึ่งที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามด้วยไฟประดับระยิบระยับ

บอดีการ์ดสองนายรีบกุลีกุจอเปิดประตูรถให้ ‘แขก’มองร้านอาหารที่ตกแต่งสไตล์อาหรับอย่างสนใจ

“เจ้าเคยทานอาหารอาหรับไหม?”ท่านชีคถามเสียงอ่อนโยน

คนถูกถามส่ายหน้า “ไม่เคย”

“ลองดูก่อน ร้านนี้เป็นร้านอาหารอาหรับที่อร่อยที่สุดในเมืองดูรฮาลเลยนะ แต่ถ้าไม่ถูกปาก เราค่อยไปร้านอื่นกัน”ท่านชีคกล่าวราวกับเป็นไกด์รายการเที่ยวไปกินไป

‘นักชิมจำเป็น’ถอนหายใจ “ไม่เป็นไร อะไรผมทานก็ได้”

เพราะปกติก็ไม่เคยยุ่งยากเรื่องกินอยู่แล้ว บางที่ยังเคยกินบะหมี่สำเร็จรูปด้วยซ้ำ แต่ต้องเป็นตอนที่กันต์ไม่อยู่ด้วยนะ เพราะรายนั้นทุกอย่างจะต้อง‘ดีที่สุด’ อาหารทุกอย่างต้องถูกคำนวณมาแล้วอย่างดีว่ามีสารอาหารครบทุกหมู่ตามหลักโภชนาการไหม แคลลอรี่เท่าไร และต้องกินเข้าไปเท่าไรจึงจะเป็นประโยชน์ที่สุด จนคนที่จะต้องกินแทบไม่อยากจะแตะอาหารนั้น แต่ก็ต้องจำใจกินเข้าไป ไม่อย่างนั้นจะโดนคนที่จัดทุกอย่าง‘ดีที่สุด’ให้บ่นงำงึมไปไม่เลิก

“ใช่ เจ้ากินอะไรก็ได้ แต่แค่สามคำ”ท่านชีคดักคอ

‘คนกินแค่สามคำ’มองค้อน “ก็ผมอิ่ม ผมก็กินแค่นั้นนะสิ”

“กระเพาะเจ้าคงเล็กเท่ากำปั้นเจ้าล่ะมั้ง”ชีคนาซว่า พลางมองมือ‘มัน’  มือเล็กๆที่โผล่พ้นสูทออกมานั้นเล็กมากเมื่อเทียบกับมือของเขา

“ท่านมองมือผมทำไม?” ‘คนตัวเล็ก’ถามอย่างระแวงพลางเอามือไขว่หลัง

“เปล่า ข้าแค่แปลกใจว่าทำไมมือเจ้าถึงได้เล็กนัก”

“ก็..ก็ผมยังไม่โต” คนตอบอึกอักนึกหาคำแก้ตัวไม่ทัน

“ก็ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าโตแล้วไง?”ท่านชีคแย้งยิ้มๆ

“ใช่ สมองผมนะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ร่างกายยังโตไม่เต็มที่”คนที่โตแล้วแต่ตัวเล็กว่า

ท่านชีคหัวเราะเบาๆในความกะล่อนของมัน “เจ้านี่ ช่างกะล่อนจริงๆ”ว่าแล้วก็ก้าวเดินนำ

สาวใหญ่เจ้าของร้านอาหารนำพนักงานออกมายืนรอต้อนรับแขกผู้ทรงเกียรติเป็นแถว เธอแย้มยิ้มให้ท่านชีคอย่างอ่อนหวานและเชื้อเชิญแขกคนสำคัญของหล่อนเข้าสู่ห้องรับรองพิเศษด้านใน

ห้องพิเศษถูกตกแต่งด้วยพรมทอมือลวดลายงดงามตามแบบฉบับของชาวอาหรับ สีสันฉูดฉาดบาดตายิ่ง ในห้องมีเบาะรองนั่งอยู่หลายใบ ด้านหน้าเป็นโต๊ะเตี้ยๆคล้ายโต๊ะญี่ปุ่นแต่ใหญ่กว่าสำหรับวางจนอาหาร

 ชีคนาซ อซีซาทิ้งตัวลงบนเบาะหนานุ่มตัวใหญ่อย่างสบายใจ อาทิตยาเดินเลยจะไปนั่งยังเบาะถัดไปแต่ถูกชีคนาซคว้าข้อมือฉุดให้นั่งลงบนเบาะใบเดียวกัน เธอขยับตัวอย่างอึดอัด เพราะเบาะนั้นนุ่มเกินไป เมื่อคนตัวโตทิ้งน้ำหนักลงด้านหนึ่งของเบาะ ด้านที่คนตัวเล็กกว่านั่งอยู่จึงเอียงลาดลง ทำให้เธอไหลลงนั่งเบียดกับเขาอย่างจำใจ แม้มันพยายามขยับตัวหนี แต่ก็ไหลลื่นกลับมาเหมือนเดิมทุกที

ชีคนาซ อซีซา เหลือบตามองคนตัวเล็กที่กำลังมีปัญหากับเบาะนั่งอย่างขันๆ ปกติเขาก็ไม่เคยนั่งเบาะเดียวกับใคร แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้เขาจึงอยากนั่งร่วมเบาะกับ‘มัน’นัก ยิ่งเวลามันไหลลื่นมานั่งเบียดชิดแบบนี้เขาก็ยิ่งพอใจ

“ผมไปนั่งเบาะอื่นได้ไหม? ผมนั่งไม่สบายเลย” ‘แขก’อุทรหลังจากที่พยายามถอยห่างร่างสูงหลายรอบแต่ไม่สำเร็จ

“ไม่ได้! เจ้าไม่เห็นหรือว่าคนของข้ายังไม่ได้นั่งเลย”

ท่านชีคปฏิเสธ ก่อนจะพูดเบาๆเป็นภาษาอาหรับกับบอดีการ์ดที่ยืนอารักขาอยู่รอบๆ  บอดีการ์ดทั้งหมดรีบหาที่นั่งทันที เบาะที่วางเรียงรายมีคนจับจองหมดในพริบตา

‘แขก’ตาโต กล่าวหาเสียงดัง “ท่านแกล้งผม!”
            “ข้าแกล้งเจ้าเมื่อไหร่  เจ้าไม่ได้บอกนี่นาว่าเจ้ามีคนมาเพิ่ม เค้าก็จัดที่นั่งให้เท่ากับจำนวนแขกพอดี ยังดีนะที่เบาะของข้าใหญ่ เจ้าถึงได้มีที่นั่ง”

ท่านชีคบอกราวกับว่า ... ที่ต้องมานั่ง ‘เบียด’กันแบบนี้เพราะความผิดของเธอเองที่พาไผทมาด้วยโดยไม่ได้บอกเขาก่อน

‘คนผิด’ตาวาวอย่างโกรธจัดอยากจะเล่นงานชีคบ้าอำนาจคนนี้สักครั้ง แต่เพราะเห็นว่ายังต้องใช้ประโยชน์จากเขา จึงจำต้องอดทนไว้ก่อน. ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ ฮึ่ม’

พนักงานในร้านเริ่มทยอยยกอาหารเข้ามาเสิร์ฟอย่างต่อเนื่องจนเต็มโต๊ะ

“เอาน่า..เลิกงอแงได้แล้ว คราวหลังข้าจะให้เขาจัดที่ไว้เยอะๆ ให้เจ้าเลือกนั่งได้อย่างสบายใจเลย”ชีคนาซพยายามลอมชอมคนนั่งตาวาวอยู่ข้างๆ

“อาหารมาแล้ว เจ้าลองดูหน่อยนะว่าจะถูกปากเจ้าไหม?”เจ้าถิ่นเปลี่ยนเรื่องเสียงอ่อนโยนเอาใจ

“นี่พิต้า” “เอาไว้ทำเป็นแซนด์วิชแทนขนมปัง หรือไม่ก็ทาฮัมมุส  คล้ายๆกับขนมปังทาเนย แต่ฮัมมุสทำจากถั่วเขียวบด”

ชีคนาซอธิบายพร้อมทั้งจัดการทาฮัมมุลลงบนพิต้าและวางลงบนจานตรงหน้าของคนที่หน้างอไม่เลิกอย่างเอาใจ

คนหน้างอจึงมองค้อน ก่อนถอนหายใจอย่างข่มอารมณ์ เพราะรู้ดีว่าไม่ใช่ถิ่นตนเองจะอาละวาดก็เกรงจะกระทบเรื่องสำคัญ

“แล้วก็นี่ ...แกะชาวาร์มา  อาหารขึ้นชื่อของที่นี่เลยนะ ลองดูหน่อย”ชีคนาซตัดแบ่งเนื้อชิ้นเล็กพอดีคำวางในจาน พลางคะยั้นคะยอ ‘แขกบังคับเชิญ’ให้ลองชิม

“ เขาจะหมักเนื้อกับเครื่องเทศ  เช่น กระวาน ยี่หร่า  แล้วก็โยเกิร์ต แล้วนำไปย่างโดยเตาพิเศษ เวลาย่างจะเสียบไม้แนวตั้งที่จะหมุนไปเรื่อยๆ เนื้อจะถูกเฉือนจากด้านนอกเข้ามาด้านในขณะที่แท่งเสียบนั้นยังหมุนอยู่ เพื่อให้เนื้อที่อยู่ด้วยในสุกเสมอกัน  บางทีก็เขาก็เฉือนเนื้อไปประกบด้วยพิตต้าทำเป็นแซนด์วิช” ไกด์ไม่ได้รับเชิญอธิบายอย่างละเอียดราวกับเชฟมือหนึ่ง

“แล้วนี่เรียก ฟาลาเฟล  ทำจากชิคพี หอม และเครื่องเทศ บดรวมกัน ปั้นเป็นก้อนกลม นำไปทอด รับประทานเลยก็ได้หรือว่าเอาไปทำเป็นแซนด์วิชก็อร่อย”

แล้วไกด์กิตติมศักดิ์ก็ผันตัวเองมาเป็นครูสอนวิธีรับประทานอาหารอาหรับ และยังพยายามบังคับแขกที่ไม่เต็มใจรับเชิญให้ลองรับประทานอาหารทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ

 รสชาติของอาหารอาหรับนั้นค่อนข้างเผ็ดร้อน แต่ไม่ใช่เผ็ดร้อนแบบอาหารไทยหรืออาหารอินเดียน เพราะเครื่องเทศที่มีรสชาติและกลิ่นอายที่เฉพาะตัว เช่นหญ้าฝรั่น พริกไทย คูมิน อบเชย ลูกจันทน์เทศ ผักชี มินต์ มัสตาร์ด  นอกจากนั้นแล้วก็ยังมีรสชาติของชีสและโยเกิร์ตผสมอยู่ในอาหารหลายเมนู อาหารจำพวกเนื้อก็จะทำจากเนื้อวัว แกะ แพะ ไก่ ปลา เป็นหลัก ส่วนหมูนั้นไม่นิยมนักเพราะว่าชาวอาหรับส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม

           

“นี่สลัดทาบูเละห์  เป็นสลัดของชาวเลบานอน ไม่อ้วนหรอก มันทำมาจากข้าวสาลีบด ผักชี แตงกวา มะเขือเทศ ใบมินต์ หอม น้ำมันมะกอก น้ำมะนาว เกลือ และพริกไทย เหมาะสำหรับคนไดเอ็ดเลยล่ะ”ไกด์อธิบายพลางสัพยอกยิ้มๆ

“ผมไม่ได้ไดเอ็ด”คนถูกกล่าวหาว่าไดเอ็ดแหวเสียงเขียว

ชีคนาซหัวเราะชอบใจ “ก็นึกว่ากำลังไดเอ็ด เห็นเจ้ากินยังกะแมวดม”

‘คนกินยังกะแมวดม’มองค้อนอีกครั้ง แต่ไม่ต่อปากต่อคำ..ตั้งแต่เจอกับชีคนาซ เธอเถียงกับเขามากกว่าเถียงกับกันต์ที่อยู่ด้วยกันมาเกือบยี่สิบปีได้กระมัง..เพราะถึงกันต์จะชอบขัด แต่เขาก็มีเหตุผล ไม่เหมือนคนที่กำลังกวนอารมณ์อยู่ในขณะนี้ ที่ชอบทำอะไรตามใจตน แถมยังหาข้ออ้างที่ไม่มีเหตุผลมาอธิบายเสียอีก และมันน่าเจ็บใจตรงที่เธอทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้นี่สิ

“ถ้าไม่ไดเอ็ดก็ลองนี่หน่อย”

‘นี่’มองแวบแรกเหมือนกับข้าวต้มมัดของไทยเรา ความจริงแล้วเป็นใบองุ่นห่อข้าวปรุงกับหอมแดง มะเขือเทศ น้ำมันมะกอก น้ำมะนาว ดิล น้ำสต๊อก เกลือ และพริกไทย รสชาติเปรี้ยวๆ มันๆ

“เรียกว่า..ดอลมาเดส ”

อีกถ้วยคล้ายๆ ‘เต้าเจี้ยวหลน’ แต่..ไกด์เรียกว่า  “บาบากานูจ ” พร้อมทั้งบรรยายวิธีทำอย่างคล่องแคล่ว

“เอามะเขือม่วงย่างแล้วปอกเปลือกก่อนนำไปบด ผสมกับกระเทียมซอย และเทฮินา  เทฮินาทำจากงาบดจนข้นผสมน้ำมะนาว น้ำมันมะกอก โยเกิร์ต เกลือและพริกไทย บาบากานูจรับประทานกับขนมปังพิต้าอร่อยมาก”

คนที่ต้องลองทุกอย่างส่ายหน้าพลางโบกมือ..เป็นสัญญาณว่าไม่ไหวแล้ว...ไกด์จึงหัวเราะชอบใจ แต่ก็ยอมหยุดมือโดยดี

เวลาอาหารผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อชีคนาซไม่ได้อ้อยอิ่งเหมือนมื้อกลางวัน นักดนตรีบนเวทียกพื้นที่บรรเลงเพลงเบาๆระหว่างมื้ออาหาร เปลี่ยนจังหวะดนตรีเป็นเร่งเร้าร้อนแรงยิ่งขึ้นทันทีที่ท่านชีครวบช้อน หญิงสาวรูปร่างอรชรก็เคลื่อนกายออกจากหลังม่านออกมาเต้นระบำหน้าท้องด้วยลีลาอันร้อนแรง

คนเป็นแขกตาโตก่อนจะมองเมินไปอีกทาง ไม่ใช่ไม่เคยเห็น เพียงแต่เคยเห็นอยู่ไกลๆ ไม่ใช่มาเต้นร่อนอยู่แทบชิดปลายจมูกอย่างนี้ อีกอย่างตัวเธอเองก็เป็นผู้หญิง ต้องมานั่งมองผู้หญิงด้วยกันนุ่งน้อยห่มน้อยเต้นยั่วผู้ชายทั้งฝูงแบบนี้ จะให้รู้สึกเฉยๆก็เกินไปล่ะ คิดแล้วก็เริ่มโกรธคนต้นคิดที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่ข้างๆ ‘เพลย์บอยจริงๆ’

 ชีคนาซ มองอาการของคนข้างตัวอย่างขันๆ  ‘มันยังเด็กนัก คงยังไม่เคยผ่านเรื่องรักๆใคร่ๆมาแน่ ถึงได้มีอาการขัดเขินอย่างนี้’ท่านชีคนึกอย่างเอ็นดู

“เจ้าสนใจใครไหม? ข้าจะจัดให้นางไปรับใช้เจ้าในคืนนี้”ท่านชีคแกล้งถามยิ้มๆ

คนถูกถามค้อนควับทันควัน ปฏิเสธพร้อมทั้งประชดกลับ“ไม่ล่ะ ผมมาทำงาน และไม่ใช่เพลย์บอยที่จะขาดผู้หญิงไม่ได้”

ท่านชีคหัวเราะขันกับคำประชดนั้น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่โกรธมันเลย ไม่ว่ามันจะประชดประชันยังไง เขาก็รู้สึกเพียงแค่ขันเท่านั้น

อาทิตยาขยับตัวอย่างอึดอัด ยิ่งเวลาผ่านไปดนตรียิ่งทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ นางระบำก็ขยับเข้ามาเต้นใกล้ๆแขก ส่ายสะโพกยั่วยวนแทบติดปลายจมูก กลิ่นน้ำหอมฉุนๆของพวกนางรำทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้ เพราะกลิ่นหอมหลายกลิ่นตีกันจนทำให้คนสูดดมเริ่มเวียนหัว เพราะปกติเธอก็ไม่ชอบน้ำหอมที่ปรุงแต่งเท่าไร นอกจากดอกไม้สดที่ใช้ใส่อ่างอาบน้ำตอนนอนแช่เท่านั้น

“นี่ก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องเดินทางไกลไปดูงาน ท่านว่าเราควรกลับกันได้หรือยัง?”คนเป็นแขกชวนกลับดื้อๆ เพราะเริ่มจะทนกลิ่นน้ำหอมที่ตลบอบอวลไม่ไหวแล้ว

ท่านชีคเลิกคิ้วมองคนชวนกลับอย่างแปลกใจ ‘ขนาดมีผู้หญิงมาเต้นยั่วอยู่ปลายจมูก มันยังนึกถึงเรื่องงานอยู่อีกรึนี่’ แต่เมื่อเห็นแขกคนสำคัญหน้าซีดเซียวเขาจึงรีบไถ่ถาม

“เจ้าเป็นอะไร ทำไมหน้าซีดๆ?”

“ผมแพ้กลิ่นน้ำหอม” คนตอบ ตอบเสียงกระซิบเพราะยังเกรงใจนางระบำที่ยังพยายามเต้นยั่วอยู่ไม่ห่าง

ชีคนาซไม่รู้ว่าจะขำหรือสงสารมันดี ที่พอมีสาวงามมาเต้นยั่ว เจ้าตัวกลับแพ้กลิ่นน้ำหอมของพวกนางเสียได้ ชีคนาซโบกมันให้สัญญาณกับพวกนางรำ ให้พวกเธอหยุดเต้นและถอยกลับไปหลังเวที ก่อนจะลุกขึ้นยืนและยังช่วยหิ้วคนข้างตัวที่ยังหน้าซีดเซียวให้ลุกขึ้นด้วย

“ขอบคุณ”

คนถูกหิ้วกล่าวขอบคุณเบาๆ ขอบคุณที่เขาช่วยไล่พวกนางรำออกไปไกลๆก่อนที่เธอจะอาเจียนออกมาจริงๆให้ขายหน้าคนทั้งคณะ และขอบคุณที่เขาจะพากลับสักที เพราะนี่จะสี่สิบแปดชั่วโมงแล้วที่เธอไม่ได้นอนพักเลย

“ไม่เป็นไร รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”

ชีคนาซถามอย่างห่วงใย และเมื่อมันพยักหน้า ก็เบาใจขึ้น แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่มันจับเขาทุ่มทีเผลอ แถมยังทำท่ายืดอกอย่างหยิ่งผยอง เทียบกับอาการของมันตอนนี้แล้ว เขาก็อยากจะหัวเราะเยาะดังๆให้สะใจ แต่กลับต้องกลั้นไว้ เพราะถ้าขืนทำอย่างนั้นจริง ไอ้ตัวร้ายนี้คงจะโกรธเขาแน่ๆ และเขาก็ไม่อยากให้มันโกรธ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่อยากให้มันโกรธ เขาชอบมองเวลามันหงุดหงิด มันดูน่า…อืม…น่าเอ็นดูดี แต่ไม่อยากถูกโกรธ  แค่คิดว่ามันโกรธเขา เขาก็รู้สึกอึดอัดในอก

“ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ”ชีคนาซชวนเบาๆน้ำเสียงอาทร

คนถูกชวนเงยหน้าขึ้นยิ้มรับในทันใดเพราะรออยู่แล้ว โดยไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั้นทำให้ใครบางคนหัวใจแกว่ง จนต้องหมุนตัวเดินนำออกจากห้องอาหารไปก่อน

ครั้งนี้ชีคนาซเดินออกจากร้านอาหารไปโดยไม่พวกนางรำไปรับใช้เลยสักคน ทำให้เหล่าบอดีการ์ดมองหน้ากันอย่างประหลาดใจยิ่ง เพราะทุกครั้งที่ท่านชีคเรียกนักเต้นระบำหน้าท้องมาเต้นรำ จบการแสดงเมื่อไรต้องมีนางระบำตามไปปรนนิบัติท่านไม่ต่ำกว่าสองนาง แต่ครั้งนี้ท่านไม่ชายตามองใครเลยสักคนเดียว

           

รถของชีคนาซขับมาส่งแขกคนสำคัญที่หน้าโรงแรมหลังจากที่อีกฝ่ายยืนยันว่าต้องการกลับมาพักผ่อน ทั้งๆที่เขาพยายามหว่านล้อมชักชวนอีกฝ่ายไปฟังแพลงต่อแต่ไม่เป็นผล และเขาเห็นว่าแขกคนสำคัญคงจะเหน็ดเหนื่อยจริงๆ เพราะเจ้าตัวนั่งหลับตามาตลอดทาง แต่ไม่ได้หลับเพราะตอบทุกคำถามของเขา เขาอยากจับหัวเล็กที่หลับตาพลิ้วนั้นมาซบไหล่ของตนเหมือนกัน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อระลึกได้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นผู้ชาย ถ้าทำอย่างนั้นคงดูแปลกๆ และที่สำคัญมันคงโวยวายหาว่าเขาเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันเป็นแน่ แต่เขาสาบานได้ว่าไม่เคยมีความชอบพิเศษแบบนั้นเลย แม้จะเคยเจอผู้ชายที่สวยจนได้ตำแหน่งระดับโลกการันตีก็ตาม แต่กับมัน….ไม่… เขาแค่เอ็นดูมันเท่านั้นเอง เขาปฏิเสธทั้งๆในใจเริ่มหวั่นๆ

“ขอบคุณครับ ราตรีสวัสดิ์”

อาทิตยากล่าวขอบคุณและล่ำลาคนที่ขับรถมาส่ง และพยายามจะลากเธอไปต่อที่อื่นแต่ไม่สำเร็จ

“อืม ราตรีสวัสดิ์ พรุ่งนี้เจอกัน”

ชีคนาซโบกมือลาแต่ยังไม่ยอมออกรถ จนคนที่ยืนรีรออยู่หน้าโรงแรมต้องหมุนตัวเดินเข้าโรงแรมไปก่อน รถคันหรูจึงเคลื่อนออกจากที่