ซีรีย์นิยายชุด:วายร้ายยอดรัก เรื่อง คาสโนวี่ ที่รัก ตอนที่ 1-2

วันก่อนโรเบิร์ตทำธุระเสร็จกำลังจะเดินมาขึ้นรถ เผอิญหญิงสาวที่หอบของพะรุงพะรังเดินมาชนเขาอย่างจังจนทำให้ชุดของเขาเลอะเทอะ หญิงสาวขอโทษขอโพยเขาอย่างรู้สึกผิด และขอเลี้ยงไถ่โทษที่เป็นฝ่ายทำให้ชุดของเขาเปื้อน ความจริงมันก็แค่อุบัติเหตุเล็กๆ แต่เมื่ออีกฝ่ายยืนยันอยากจะเลี้ยงขอโทษ สุภาพบุรุษอย่างเขาก็ไม่ควรจะทำให้สุภาพสตรีเสียน้ำใจ ดังนั้นเขาจึงตกลงรับ ‘น้ำใจ’ของเธอเอาไว้ แต่เขาไม่กล้านัดเธออย่างเปิดเผยมากนัก เพราะรู้ดีว่า ‘วูล์ฟ เบเนท’น้องชายภรรยากำลังจับตามองอยู่…ดังนั้นดินเนอร์วันนี้จึงต่างคนต่างมา เพื่อไม่ให้ข่าวรั่วไหลจนถึงหู ‘หมาป่าร้าย’ตนนั้น

“คุณโรเบิร์ต ชอบอาหารอะไรเป็นพิเศษไหมคะ?”หญิงสาวถามกลับพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวานเช่นเดิม

‘ชอบอาหารจานพิเศษ อย่างคุณ’

ฝ่ายชายตอบในใจ แต่เขายังไม่ทันเอ่ยอะไรก็มีเสียงทักเอื่อยๆที่ด้านหลัง ทำให้ขนทุกเส้นในตัวของเขาพร้อมกันลุกชันขึ้นทันใด

“อ้าว มาดินเนอร์ที่นี่เหมือนกันเหรอ?”

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมกริบฉายแววเจ้าเล่ห์อยู่เป็นนิจ เอ่ยทักด้วยใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม แต่กลับทำให้บรรยากาศรอบข้างเย็นยะเยือกคล้ายมีหิมะตกกลางฤดูร้อนได้

‘วูล์ฟ!’

โรเบิร์ตอุทานในใจอย่างแตกตื่นกับการปรากฏตัวของคนที่เขาพยายามหลบเลี่ยงอย่างเต็มที่ แต่กลับมาเจอกันอย่างจังๆ

“เอ่อ สวัสดีวูล์ฟ ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่”

โรเบิร์ตแอบกลืนน้ำลายที่เหนียวติดคอขึ้นมากะทันหัน ก่อนทักทายอีกฝ่ายกลับอย่างไม่สบายใจ…คาดไม่ถึงจริงๆว่าจะมาเจอ ‘วูล์ฟ เบเนท’ที่นี่ แถมสถานการณ์แบบนี้ด้วย…ซวยจริงๆ

“นั่นสิ ฉันก็คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะมาเจอนายที่นี่”

วูล์ฟตอบรับด้วยประโยคเดียวกัน ก่อนจะปรายตาไปมองหญิงสาว ‘คู่เดต’ของโรเบิร์ต แต่แล้วคิ้วเข้มก็ต้องขมวดมุ่นเข้าหากัน เมื่อเขาเห็นแววตาไม่พอใจที่ฉายผ่านดวงตากลมโตสุกใสคู่นั้น.. ‘ไม่พอใจ’ใช่..เขาเห็นมัน แม้เพียงจะแค่แวบเดียวก็ตาม ด้วยดวงตาของนักล่า เขามั่นใจว่าตนเองไม่ได้ตาฝาดแน่

“นายจะไม่แนะนำคู่เดตของนายให้ฉันรู้จักบ้างเลยเหรอ?”

เขาถามพร้อมกับเน้นคำบางคำให้ทั้งคู่รู้สึก และเหมือนจะได้ผลเมื่อฝ่ายชายดูร้อนรนขึ้นมาทันที

“เอ่อ..ไม่ใช่คู่เดตหรอก คือมิสจาง เธอ..เธอ”โรเบิร์ตรีบร้อนหาคำปฏิเสธ แต่คิดไม่ออก

“ฉันเลี้ยงขอบคุณ มิสเตอร์แลนดอร์ฟ ที่ช่วยตอนฉันลื่นล้มน่ะค่ะ”หญิงสาวเอ่ยแทรกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าฝ่ายถูกต้อนออกอาการร้อนรนกระวนกระวายเพียงใด

“แค่ช่วยตอนล้ม ถึงขนาดต้องเลี้ยงขอบคุณเลยหรือครับ? ถ้าช่วยมากกว่านั้น คุณไม่สมนาคุณทั้งตัวเลยเหรอ?”

ชายหนุ่มว่าพร้อมกับรอยยิ้มเยาะหยัน ก่อนจะลากเก้าอี้ออกแล้วทรุดตัวลงนั่งโดยไม่ต้องรอใครเชิญ เพราะเขาคาดว่าการ ‘ทักทาย’ในครั้งนี้น่าจะ ‘ยาว’กว่าที่คิด

“นั่นก็แล้วแต่คนค่ะ”

หญิงสาวโต้กลับใจเดือดปุดๆ อยากประทุษร้ายผู้ชายปากเสียตรงหน้ายิ่งนัก…ช่างสมฉายา ‘หมาป่าร้าย’จริงๆ..ไม่ใช่ว่าเขาน่ากลัวเหมือนหมาป่าร้ายหรอก แต่เป็นเพราะพวกที่‘อยู่ในปาก’ของเขาต่างหากที่ร้ายกาจจนน่าขยาด

“ง้าน..เหรอ”

คนที่จงใจเดินมา ‘ทักทาย’เอ่ยยานคาง พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่มีใครอ่านออกอยู่เช่นเดิม ก่อนที่เขาจะแนะนำตัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ผม วูล์ฟ เบเนท เป็นน้องชายภรรยา ของโรเบิร์ต แลนดรอฟ คนที่คุณเดตด้วยในคืนนี้ ยินดีที่ได้รู้จัก”

เขาแนะนำตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้แม้แต่แม่ชีในโบสถ์เห็นแล้วอารมณ์ยังเดือดได้ แล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงธรรมดาแถมความอดทนต่ำกว่ามาตรฐานอย่างเธอจะไม่เดือดยิ่งกว่าภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิด

“ฉัน จาง เหมยหลินค่ะ”

หญิงสาวตอบกลับตามมารยาท แต่ไม่อาจฝืนใจตนเองกล่าว ‘ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน’ออกมาได้…เธอไม่ได้อยากรู้จักเขาเลยสักนิด แถมเขายังเป็นบุคคลในแบล็คลิสต์ที่เธอไม่ควรเข้าใกล้อีกต่างหาก

“คุณจาง..เป็นคนที่ไหนเหรอครับ? จีน ฮ่องกง หรือว่าไต้หวัน?”

คนที่ไม่มีใครเชิญสัมภาษณ์หญิงสาวต่ออย่างไม่เกรงใจใคร

“ฮ่องกงค่ะ”

คนโดนสัมภาษณ์ตอบ…ไม่เข้าใจว่าเขาจะมานั่งซักไซ้ไล่เลียงเธออยู่อีกทำไมกัน ทักทาย ‘พี่เขย’เสร็จก็ควรจะไปได้แล้วไม่ใช่หรือไง

“ผมได้ข่าวว่า ฮ่องกงผู้ชายน้อยกว่าผู้หญิง ไม่ทราบว่าจริงไหมครับ?”

วูล์ฟถามต่อ แสร้งทำเป็นไม่เห็นอาการกระวนกระวายของ ‘พี่เขย’ที่นั่งอยู่ข้างๆ

‘จะบอกว่าเพราะผู้ชายมีน้อย ฉันเลยต้องบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาอ่อยผู้ชายถึงที่นี่ละสิ’

คนถูกถามเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจ แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมากนักเพราะ ‘เหยื่อ’ของเธอยังนั่งอยู่ทนโท่ ถ้ามีเพียงเธอกับอีตา ‘หมาบ้า’นี่ล่ะก็ เธอคงไม่มีวันปล่อยให้ ‘ผู้ชายปากเสีย’คนนี้มาเซ้าซี้กวนอารมณ์อยู่เช่นนี้หรอก ป่านนี้เขาคงจะได้เจอดีไปแล้ว

“ที่ไหนก็ผู้ชายน้อยทั้งนั้นแหละค่ะ โดยเฉพาะผู้ชายดีๆหายากเต็มที”

หญิงสาวโต้กลับ เริ่มจะหมดความอดทนกับคนกวนประสาทเต็มที แต่งานของเธอยังไม่สำเร็จ จะแสดงออกมากไปก็กลัวว่า ‘ไก่จะตื่น’เสียก่อน จึงได้แต่อดกลั้นจนอกแทบจะระเบิดอยู่เช่นนี้ .. แต่ตอนนี้เธอได้เบอร์ของเป้าหมายแล้ว จะนัดเจอกันครั้งต่อไปคงจะไม่ยากเท่าไร โดยเฉพาะอีกฝ่ายยินดีต้อนรับเธออย่างนี้..ขนาดมีน้องภรรยาดุยิ่งกว่าหมาบ้า เขาก็ยังกล้านัดสาวๆไปทั่ว..ช่างสมกับฉายา ‘คาสโนว่า ฆ่าไม่ตาย’จริงๆ

หญิงสาวหันไปหาคนที่ปิดปากเงียบ ตั้งแต่ ‘ก้าง’ก้าวเข้ามาขวางคอ และเพื่อหาทางออกให้ตัวเอง ก่อนที่เธอจะก่อคดีทำร้ายร่างกายคนกลางร้านอาหาร เธอจึงยอมถอยก่อนในวันนี้

 “อ้อ พอดีฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ฉันมีธุระที่ทำยังไม่เสร็จ จะเป็นไรไหมคะ ถ้าฉันจะนัดเลี้ยงขอบคุณ คุณวันหลัง?”

“เอ้อ ก็ดีครับ ผมเองก็จะรีบกลับบ้านไปหาลูกอยู่พอดี”

โรเบิร์ตรีบตอบรับ เพราะจากสถานการณ์ในตอนนี้ เขาควรจะรีบ‘เผ่น’ออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดดีกว่า

“เพิ่งรู้ว่านายรักลูกมากขนาดนี้”

คนที่ทำให้ ‘วงแตก’ยังเอ่ยต่อ พร้อมกับยิ้มเยาะอย่างเปิดเผย

คนโดนเยาะเย้ยหน้าชา แต่ไม่กล้าเอาเรื่องต้นเหตุ  เขาจึงหันไปทางหญิงสาวแทน

 “ไม่ทราบว่าคุณจางจะไปทำธุระที่ไหน? จะติดรถผมไปด้วยก็ได้นะครับถ้าไปทางเดียวกัน”

โรเบิร์ตเสนอตัว ถึงแม้จะเสียหน้า แต่เขาก็ไม่อยากเสียโอกาสผูกไมตรีกับหญิงสาวตรงหน้านี้เลย

“จะรีบกลับไปหาลูกหาเมียไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่รีบๆไปเสียล่ะ คุณผู้หญิงมาเองได้ ก็น่าจะกลับเองได้เช่นกัน”

‘ก้าง’โบกมือไล่คน ‘มากน้ำใจ’อย่างไม่ไว้หน้า เพราะตอนนี้เขาเอียนบท ‘ผู้ชายแสนดี’ของคนตรงหน้าจนอยากจะอาเจียนอยู่แล้ว ‘มีน้ำใจกับผู้หญิงทุกคน ยกเว้นกับภรรยาของตนเอง’

คนโดนไล่ก้มหน้าให้หญิงสาวเป็นเชิงล่ำลา ก่อนจะรีบเผ่นออกจากร้านอาหารไปโดยเร็ว เขาไม่อยากรับมือกับอารมณ์ร้ายๆของ ‘หมาป่าโลกันตร์’นักหรอก เพราะรู้ดีว่าผู้ชายตรงหน้าร้ายกาจขนาดไหน ถึงแม้เขาจะมีศักดิ์เป็นพี่เขย ก็ใช่ว่าวูล์ฟจะเห็นหัวเขา..สำหรับครอบครัว ‘เบเนท’ แล้ว เขามันก็เป็นแค่ ‘กาฝาก’เท่านั้น กาฝากที่คอยเกาะและดูดน้ำเลี้ยงจาก ‘ต้นไม้’ที่มันอาศัย เพื่อหล่อเลี้ยงตัวเองให้เจริญเติบโต ยิ่งกาฝากโตเร็วก็ยิ่งดูดน้ำเลี้ยงได้เร็ว จนต้นไม้ทนไม่ไหว..เหี่ยวแห้งและเฉาตายไปในที่สุด

โรเบิร์ตก็เช่นกัน ที่เขาสามารถเชิดหน้าอยู่ในสังคมไฮโซได้ก็เพราะภรรยา แต่เขายังไม่สำนึกบุญคุณกลับใช้ชีวิตอย่างสำเริงสำราญกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา ปล่อยให้เฮเลน ภรรยาของเขาต้องทนทุกข์ เพราะความตรอมตรมจนผ่ายผอมลงทุกวัน และเขาเองก็รู้ดีว่า น้องชายของภรรยาไม่พอใจเขามาก และยิ่งมาเห็นพฤติกรรม ‘ตำตา’เช่นนี้ ..ไม่แน่ว่า ‘หมาป่า’ตนนี้อาจจะสั่ง ‘กำจัด’เขาก็ได้ เพื่อความปลอดภัย เขาควรจะรีบกลับไปซ่อนตัวอยู่ใน‘เกราะ’สักพักจะดีกว่า เพราะมีเฮเลนกับเอมมี่เป็นเสมือน‘เกราะกำบัง’เขาจึงอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้

หญิงสาวมองตาม ‘เหยื่อ’ที่หนีเอาตัวรอดไปอย่างหงุดหงิดใจ เมื่อไม่มี ‘เหยื่อ’แล้ว เธอก็ไม่รู้จะนั่งอยู่ต่อเพื่ออะไร โดยเฉพาะต้องมาเผชิญหน้ากับผู้ชายร้ายกาจอย่างนี้ หญิงสาวเรียกบริกรมาคิดค่าอาหารทั้งๆที่อาหารยังไม่ทันยกมาเสิร์ฟเลยสักจาน

และเมื่อบริกรนำบิลค่าอาหารมาให้ วูล์ฟก็แย่งจ่ายค่าอาหารเสียเอง ถึงแม้จะไม่พอใจในเหตุการณ์ ณ ตอนนี้ แต่คนอย่างเขาก็ไม่เคยชิ่งหนีแล้วทิ้งภาระไว้ให้ผู้หญิงต้องมาคอยเคลียร์อย่างพี่เขยกาฝากของตนกระทำ…ผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบเช่นนี้ ยังมีผู้หญิงหน้ามืดตามัว เข้ามาพัวพันไม่เคยซ้ำหน้า..เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าผู้หญิงพวกนี้ไร้สมอง..หรือว่าพวกเธอฉลาดมากกันแน่ เพราะมีแต่ผู้ชายโง่ๆอย่างโรเบิร์ตเท่านั้นที่จะสนองความต้องการของเธออย่างไม่ลังเล แค่เพียงยอมทอดกายให้เขาเชยชม พวกเธอก็สามารถเรียกร้องได้ทุกอย่าง เรียกว่าต่างคนต่างได้สนองความต้องการของตน แต่คนที่ทุกข์ทนกลับเป็นพี่สาวของเขา

หญิงสาวเลิกคิ้วมองคนที่แย่งจ่ายค่าอาหารโดยไม่ออกปากคัดค้าน เพราะจะว่าไปแล้วที่ดินเนอร์ของเธอต้องล่มไม่เป็นท่าเช่นนี้ก็เพราะเขาเป็นต้นเหตุ ก็สมควรแล้วที่เขาจะต้องรับผิดชอบ

 เมื่อเคลียร์ค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป โดยไม่สนใจจอมก่อกวนที่เดินตามมาติดๆ และเมื่อเดินออกมาจากร้านถึงริมถนน เธอก็ยกมือขึ้นเพื่อโบกเรียกแท็กซี่ แต่แขนเรียวเล็กที่เพิ่งยกขึ้นได้แค่เสมอไหล่ก็ถูกมือใหญ่จับและดึงลงมาด้านล่างเหมือนเดิม แถมยังยึดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“เอ๊ะ!”

คนที่ถูกจับยึดตวัดสายตาวาววับเอาเรื่อง บังอาจมา ‘ขวางงาน’ของเธอ แล้วยังกล้ามา ‘ขวางทาง’ของเธออีกเหรอ อยากลองดีนักใช่ไหม?

“ปล่อยฉัน”หญิงสาวสั่งเสียงแข็งพร้อมถลึงตาดุ

แต่แทนที่จะ ‘ปล่อย’ตามคำสั่ง คน‘อยากลองดี’กลับเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนอารมณ์ ก่อนจะถามยิ้มๆ

 “จะรีบไปหาผู้ชายดีๆคนใหม่หรือไง?”

คำถามนี้ทำให้ความเส้นความอดทนของคนที่ทนมานานขาดผึงลงทันที มือข้างที่เป็นอิสระล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อค้นหาของบางอย่าง และเมื่อเจอก็กำมันออกมาโดยที่คนยืนอยู่ตรงหน้าไม่ทันสังเกต

หญิงสาวหันกลับ โดยใช้มือข้างที่ไม่ถูกยึดลูบไล้แผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม พร้อมกับคลี่ยิ้ม ยั่วยวน

“คุณจะบอกว่า..มีผู้ชายดีๆยืนอยู่ตรงหน้าฉัน อย่างนั้นใช่ไหมคะ?”

เธอกระซิบถามเสียงยั่วยวน แววตาก็เปลี่ยนเป็นหยาดเยิ้มเหมือนนางแมวยั่วสวาท จนคนที่ตามมาหาเรื่องปรับตัวไม่ทัน จู่ๆตัวของเขาก็อ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ

 เมื่อเห็นร่างของเขาโงนเงน รอยยิ้มยั่วยวนบนใบหน้าสวยก็สลายวับไปในพริบตา ก่อนเธอจะออกแรงผลักอกเขาเต็มแรง จนคนถูกผลักเซถลาล้มทรุดลงกองบนพื้นริมฟุตบาท ไม่สามารถจะขยับตัวได้อีก

“เสียใจด้วยนะ ผู้ชายอย่างคุณไม่อยู่ในลิสต์ของฉันหรอก”คนที่มีรายชื่อเป้าหมายอยู่ในมือบอกยิ้มๆ .. เขามีชื่ออยู่ในลิสต์เหมือนกันแต่เป็นแบล็คลิสต์

‘ผู้ชายไม่อยู่ในลิสต์’โกรธจนแทบกระอักเลือด เมื่อโดนดูถูกซึ่งๆหน้า ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดกับเขาแบบนี้มาก่อนเลย เขาอยากจะกระโดดหักคอเล็กๆที่เชิดหน้าอยู่นั้นให้หักคามือเสียเดี๋ยวนี้ แต่เรี่ยวแรงของเขากลับหายไปดื้อๆ ไม่มีแม้แต่แรงขยับปากบริภาษผู้หญิงร้ายกาจตรงหน้า เขาทำได้แค่กัดฟันอย่างโกรธจัด จ้องมองนางมารร้ายที่สะบัดหน้าเดินจากไปอย่างไม่ใยดี ด้วยความแค้นจนแน่นหน้าอก

 ‘ฝากไว้ก่อนเถอะนางมารร้าย ฉันหายดีเมื่อไหร่ เธอต้องโชคร้ายแน่ที่กล้ามาหาเรื่องคนอย่างฉัน’

หมาป่าร้ายกัดฟันอย่างอาฆาตแค้นในใจ คนที่กล้ามาล้อเล่นกับเขาไม่มีวันได้ตายดีแน่ๆ

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ สำหรับคนที่นอนกองอยู่บนพื้นเฝ้ารอคนที่ผ่านมาพบ เวลาแต่ละนาทีนั้นยาวนานราวกับหนึ่งปีแสง

“คุณ…คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

เสียงใสถามไถ่อย่างอ่อนหวาน พร้อมกับมือนุ่มนิ่มบอบบางที่จับใบหน้าของเขาพลิกหงายขึ้น และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมองคนที่เข้ามาไถ่ถามเขาก็ต้องตะลึงงัน…

 ‘นี่มันนางฟ้าชัดๆ’ วูล์ฟอุทานลั่นในใจ

ใบหน้าเรียวเล็กกว่าฝ่ามือของเขานั้นงดงามยิ่งกว่าตุ๊กตานางฟ้าที่เขาเคยซื้อให้หลานสาวเสียอีก เมื่อพบว่าเขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับริมฝีปาก เธอก็โทรศัพท์เรียกรถพยาบาลฉุกเฉินมารับเขาทันที

‘อย่าเพิ่งไป รอเดี๋ยว’

วูล์ฟตะโกนก้องในใจ เขาอยากรั้ง ‘ตุ๊กตานางฟ้า’เอาไว้ เมื่อเห็นเธอเดินถอยห่างออกไป  ขณะบุรุษพยาบาลหามเขาขึ้นเตียงเคลื่อนที่เพื่อนำขึ้นรถพยาบาล แต่เสียงในใจใครเล่าจะได้ยิน ในที่สุด‘ตุ๊กตานางฟ้า’ก็ขึ้นรถแท็กซี่จากไป ส่วนเขาก็ถูกนำส่งโรงพยาบาลโดยด่วน..เขาจะได้พบเธออีกไหม ‘นางฟ้าแสนดี’ และเขาจะได้เจออีกไหม ‘นางมารร้าย’ที่ทำกับเขาอย่างเจ็บแสบในวันนี้