ซีรีย์นิยายชุด:วายร้ายยอดรัก เรื่อง จารกรรม นำรัก ตอนที่ 3-1

ตอนที่ 3 คุณหนูตัวร้ายกับคุณชายเย็นชา

คามินยืนต่อแถวเพื่อรอเช็คอินหน้าเคาน์เตอร์สายการที่สนามบินเมืองมิวนิคเพื่อบินกลับไปเวียนนา ความจริงเขาให้เลขาจัดการให้เรียบร้อยแล้ว แต่มีเหตุจำเป็นทำให้ต้องเลื่อนไฟท์กะทันหันและกระชั้นชิด เขาจึงต้องจัดการจองไฟท์และเช็คอินเอง

ระหว่างยืนรอเขาก็อดเหลือบมองคนต่อแถวข้างๆไม่ได้ เพราะเจ้าหล่อนดูเหมือนกำลังมีปัญหากับกระเป๋ามากมายที่เจ้าหล่อนขนมา เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าผู้หญิงจะต้องขนอะไรกันนักหนา เดินทางทีต้องมีกระเป๋าอย่างต่ำสามถึงสี่ใบ บางทีอาจจะมากถึงสิบใบอย่างเจ้าของกระเป๋าเจ้าปัญหาในขณะนี้ ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วถ้าไม่ใช่ดาราหรือนางแบบ ก็น่าจะเป็นพวกคุณหนูไฮโซที่พออะไรไม่ได้ดังใจก็จะเหวี่ยงวีนไปทั่ว และผู้หญิงอย่างนี้แหละที่เขาพยายามหลีกห่างให้ไกล

โรซาเลีย ไวด์เดอร์ กำลังมีปัญหากับกระเป๋าหลายใบที่เธอขนมาเพราะพวกมันไม่สามัคคีกัน จับให้อยู่ด้วยกันดีๆพวกมันก็คอยแต่จะแตกแยกกระจัดกระจาย ให้ตายเถอะ เธอเคยต้องมาจัดการกับปัญหาพวกนี้ที่ไหนกัน ปกติแล้วพวกบอดีการ์ดลูกน้องของพี่ชายจะต้องคอยจัดการให้ แต่วันนี้เธอทะเลาะกับพี่ชายเพราะเขาชอบว่าเธอยังเด็กยังดูแลตัวเองไม่ได้ ด้วยทิฐิเธอจึงลากกระเป๋าพวกนี้ออกจากบ้านและยืนกรานว่าจะเดินทางไปเวียนนาเพียงลำพัง แต่แค่ต้องขนกระเป๋าเกือบสิบใบขึ้นรถแท็กซี่ และขนลงที่สนามบินเธอก็แทบอยากทิ้งพวกมันให้นอนกองอยู่ริมถนนให้รู้แล้วรู้รอด แต่ด้วยรู้ดีว่าพี่ชายกำลังคอยดูอยู่ว่าเมื่อไรเธอจะโทรฯไปโวยวายตามคนมาช่วย ด้วยแรงรั้นอยากเอาชนะเธอจึงกัดฟันขนพวกมันใส่รถเข็นที่สนามบินแต่มันไม่ง่ายเลยเมื่อรถเข็นคันเดียวบรรทุกพวกมันได้ไม่หมด เธอจึงจำเป็นจะต้องใส่รถเข็นสองคัน คันหนึ่งเข็นคันหนึ่งลาก กว่าจะมาถึงเคาน์เตอร์เพื่อจะได้โหลดกระเป๋าก็ทำให้เธอต้องหอบแฮก

ระหว่างที่กำลังจัดการกับกระเป๋าเจ้าปัญหา โรซาเลียก็รู้ว่ามีหลายคนแอบมองตนอยู่ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นจ้องตอบพวกนั้นก็เมินหลบ แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ยอมหลบตาแถมยังทำหน้าสมเพชเธออย่างชัดเจน

‘สมเพช’ใช่…สายตาของเขาบอกอย่างนั้น ชัดเจนจนคนที่กำลังหงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หงุดหงิดยิ่งขึ้น

“เห็นผู้หญิงเดือดร้อน แล้วไม่คิดจะช่วยเหลือ ยังเป็นสุภาพบุรุษอยู่อีกหรือ?”

เจ้าของกระเป๋ามากมายเอ่ยขึ้นลอยๆทำเอา‘บุรุษ’ผู้ไม่สุภาพทั้งหลายต่างสะดุ้งตามๆกัน ผู้ชายหลายคนเริ่มขยับเข้ามาช่วยเธอยกกระเป๋าบ้าง ลากรถเข็นบ้าง แต่คนที่เธอต้องการประชดนั้นกลับไม่ขยับตัวแม้แต่นิดเดียว แถมยังส่ายหน้าเหมือนระอาเธอเต็มที ทำหน้าเหมือนพี่ชายที่ยืนมองตอนที่เธอขนกระเป๋าออกจากบ้าน‘เปี๊ยบ’เลย ต่อมโทสะถูกกระตุ้นอย่างแรงทันที

“พี่คะ พี่ไม่คิดจะช่วยฉันเลยใช่ไหมคะ?”

หญิงสาวถามเขาตรงๆให้ได้ยินทั่วกัน อยากรู้นักว่าเขาจะทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอีกไหม

“พี่?”

คนที่มีน้องอย่างไม่ทันตั้งตัวถามเสียงสูงพร้อมกับชี้หน้าตนเองให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายเรียกตนใช่หรือไม่

“ก็ใช่สิคะ พี่ปล่อยให้ฉันต้องขนกระเป๋าของฝากอีหนูของพี่คนเดียวมาตั้งแต่ลงรถจนมาถึงนี่ แล้วตอนนี้จะไม่คิดช่วยฉันยกกระเป๋าขึ้นชั่งบ้างเลยหรือไง”

หญิงสาวเล่นบทน้องสาวผู้อาภัพที่โดนพี่ชายแกล้ง น้ำตาคลอใกล้หยาดหยดเรียกคะแนนสงสารจากผู้โดยสารคนอื่นได้มากโข ผู้โดยสารคนอื่นหันไปมองชายหนุ่มหน้าตาดีด้วยสายตาตำหนิ แถมคนมีอายุบางคนยังกล้าตำหนิชายหนุ่มออกมาตรงๆ คนที่บีบน้ำตาแอบยิ้มเยาะคนเคราะห์ร้ายในใจ ก็อยากมายิ้มเยาะเธอทำไมล่ะ สมน้ำหน้า โชคดีที่เขาเองก็หน้าตาดี พอเธอเล่นบทน้องสาวของเขาคนอื่นๆจึงไม่ได้สงสัยอะไรนัก ถึงแม้หน้าตาจะไม่คล้ายกันเท่าไหร่ แต่ก็มีมากมายที่พี่น้องหน้าตาไม่เหมือนกัน

คามินโมโหควันแทบจะออกหูที่จู่ๆก็โดนยัดเยียดให้เป็นพี่ชายใจร้ายที่ทิ้งน้องสาวให้ลากกระเป๋าของฝาก ‘อีหนู’มารอเช็คอิน เขาจะปฏิเสธ ผู้โดยสารคนอื่นๆก็มองเขาเป็นพี่ชายใจร้ายไปแล้ว เขาจึงจำใจต้องไปช่วยยกกระเป๋ายัยน้องสาวตัวแสบนั่นขึ้นเครื่องสแกนของสายการบิน บางกระเป๋าที่หนักเกินและไม่ยอมไหลไปตามสายพานเขาก็ใช้ ‘เท้า’ช่วยด้วย แม้ยัยตัวแสบจะมองตาขวางเขาก็หาสนใจไม่ อยากจะให้ช่วยก็ช่วยแล้วไง

 เมื่อช่วยอีกฝ่ายเสร็จและเช็คอินของตนเองเรียบร้อยแล้ว เขาก็ก้าวยาวๆไปตรวจพาสปอร์ตและสแกนกระเป๋าที่จะหิ้วขึ้นเครื่องโดยไม่สนใจยัยน้องสาวกำมะลอนั่นอีก ถึงอย่างไรเขาก็เคยเจอที่ร้ายกว่านี้มาแล้ว แค่นี้ไม่ทำให้เขาสะเทือนนักหรอก แต่เขาก็อดโมโหไม่ได้ อุตส่าห์หนีจากตัวร้ายเดียงสานั่นมาได้ ยังต้องมาเจอนางมารร้ายที่สนามบินอีก ช่วงนี้เขาดวงตกหรือไงนะ ถึงมีแต่เรื่องวิ่งเข้ามาหาไม่ได้หยุด ชายหนุ่มคิดอย่างหัวเสีย พร้อมกับก้าวยาวๆไปยังเกตที่ระบุไว้โดยไม่สนใจใคร

หลังจากโหลดกระเป๋าแล้วโรซาเลียก็มองหาคนชายหนุ่มโชคร้ายคนนั้น และเห็นหลังคนขายาวที่ก้าวผ่านเครื่องสแกน เธอก็รีบวิ่งตาม เพราะหลังจากที่ช่วยยกกระเป๋าแล้วชายหนุ่มบางคนที่มาคนเดียวหรือมาเป็นกลุ่มยังคงรุมล้อมอยากจะช่วยเหลือสาวงามอยู่ แถมเธอยังโดนพี่ชายใจร้ายทิ้งไปซึ่งๆหน้ายิ่งทำให้ชายหนุ่มเหล่านั้นเห็นใจ อยากเสนอตัวมาเป็น‘พี่ชายที่แสนดี’ของเธอ แต่เห็นแววตาหื่นกระหายของพวกนั้นแล้วก็ทำให้คนที่ประกาศลั่นว่าจะเดินทางเพียงลำพังตระคั่นตระคอจนต้องรีบร้อนหาเกาะกำบังทันที แต่เขาก็ช่างใจร้ายไม่ยอมรอเธอบ้างเลย ไหนๆก็จะไปไฟท์เดียวกันอยู่แล้ว ไม่รู้จะรีบร้อนไปไหน หญิงสาวรีบวิ่งตามคนที่ทิ้งระยะห่างออกไปให้เร็วขึ้น

“น้ำอัดลมไหมคะ?”

น้ำอัดลมกระป๋องเย็นเฉียบยื่นมาตรงหน้า ทำให้คนที่กำลังสนใจอยู่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊คเงยหน้าขึ้นมอง แล้วเขาก็ต้องถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย ยัยตัวแสบนั่นอีกแล้ว

‘ยัยตัวแสบ’ถือวิสาสะนั่งลงข้างๆเขาหน้าตาเฉย มือยังคงถือกระป๋องน้ำอัดลมค้างไว้อย่างมุ่งมั่น

“ไม่ล่ะ ขอบใจ”

คามินจำต้องเอ่ยปฏิเสธหาไม่อีกฝ่ายก็คงจะยื่นมันมาบังหน้าจอโน๊ตบุ๊คของเขาอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆแน่

“ทำไมล่ะ?”

อีกฝ่ายถามเมื่อถูกปฏิเสธ แต่ก็ยอมดึงกระป๋องน้ำอัดลมในมือกลับ ก่อนจะเปิดมันออกมาดื่มเอง ไหนๆก็ซื้อมาแล้ว ทิ้งไปก็เสียดายของ

ชายหนุ่มไม่ยอมตอบ เขากลับมาสนใจหน้าจอโน๊ตบุ๊คอย่างเดิม โดยพยายามไม่สนใจคนที่กินน้ำอัดลมพร้อมกับขนมอยู่ข้างๆ แต่เสียงกร๊อบแกร๊บของถุงขนมนั้นก็ช่างรบกวนสมาธิของเขาเหลือเกิน และเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัวยังคงเมามันกับการเปิดปิดถุงขนมกินอย่างไม่เกรงใจใคร

คามินนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ รอบที่หนึ่งผ่านไปใจยังไม่สงบ ไม่เป็นไร นับใหม่ รอบที่สองก็ยังหงุดหงิด รอบที่สามยิ่งหงุดหงิดเมื่อมีเสียงฮัมเพลงเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเสียง รอบที่สี่…

“นี่เลิกทำเสียงรบกวนสักทีได้ไหม? คนจะทำงาน”ชายหนุ่มอดไม่ได้จนต้องเอ็ดคนที่ทำเสียงรบกวนอยู่ข้างๆ

คนที่ถูกเอ็ดชะงักกิจกรรม ก่อนจะมองหน้าพร้อมกับเบ้ปากอย่างไม่ยินยอมจะปฏิบัติตามแถมเชิดหน้าขึ้น ‘นายเป็นใครถึงคิดว่าจะมาสั่งฉันได้’

เห็นดังนั้นคามินก็ถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะลุกเดินหนีไปนั่งที่อื่น อยากทำอะไรก็ทำไป เอาให้สบายใจไปเลย เขาคิดก่อนจะมุ่งสมาธิกลับมาที่งานตรงหน้าเช่นเดิน

แต่มีหรือคนที่มีแต่คนคอยพะนอเอาใจจะยอมให้ใครเดินหนีหรือทำหน้ารำคาญใส่ ยิ่งเขาเดินหนีเธอก็ยิ่งอยากตามไปแกล้ง ซิซะทำเสียงดุ นึกเหรอว่าเธอจะกลัว โรซาเลียคิดในใจอย่างนึกสนุก

คามินเหลือบตามองคนที่นั่งลงข้างพร้อมกับหรี่ตาลงอย่างเอาเรื่อง ตกลงว่ายัยนี่อยากมีเรื่องกับเขาจริงๆใช่ไหม ด๊าย…เห็นเขาไม่ฮือไม่อือก็คิดว่าจะตอแยได้ง่ายๆหรือไง ชายหนุ่มเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงและเมื่อเจอของที่ต้องการมุมปากของเขาก็ยกยิ้มอย่างชั่วร้าย และก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ตัวเขาก็ยื่นมือไปโบกเบาๆตรงหน้าเธอ จากนั้นหญิงสาวก็หาวและเอนตัวเอาหัวมาซบไหล่หนาหลับสนิทไปทันที

“ขอบใจ ที่ช่วยอยู่เงียบๆสักพัก”

ชายหนุ่มว่า พร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเยาะๆ แล้วเขาก็ก้มหน้าลงทำงานต่อ เหลือเวลาอีกตั้งยี่สิบนาทีกว่าจะขึ้นเครื่อง ขอเคลียร์งานสักหน่อยเถอะ

“ตื่นไปขึ้นเครื่องได้แล้ว”

คามินเขย่าปลุกคนที่หลับสนิทแถมยังใช้ไหล่ของเขาต่างหมอนหลับสบายอีกต่างหาก อีกฝ่ายงัวเงียขยี้ตา

“เช้าแล้วหรือโลอี?”เธองึมงำถามเพราะยังตื่นไม่เต็มที่

‘ลีโอ’ชื่อคู่รักล่ะมั้ง นอนซบไหล่ผู้ชายคนหนึ่งแต่ละเมอหาผู้ชายอีกคนหนึ่ง เจริญจริงๆแม่คุณ ชายหนุ่มคิดอย่างเหยียดๆ เขาคงลืมไปว่าเธอนั้นไม่ได้เข้ามาซบไหล่ตนแล้วนอนหลับ แต่เธอหลับเพราะเขาวางยาจึงเอนหัวมาซบไหล่เขาโดยไม่เจตนา

“จะค่ำแล้วต่างหาก ตื่นสักทีผมจะได้ไปขึ้นเครื่อง”

เสียงเคร่งเครียดไม่คุ้นหูปลุกสติให้คนที่หลับใหลตื่นขึ้นเต็มตัว หญิงสาวเหลียวมองรอบตัวแล้วก็รู้ว่าที่นี่คือสนามบินไม่ใช่ในห้องนอนอย่างที่ตนเข้าใจ แต่ทำไมเธอมานอนหลับที่สนามบินได้ เมื่อหันไปมองคนข้างๆก็เห็นชายหนุ่มหน้าบึ้งตึงกำลังมองเธออย่างเคืองๆ หรือว่าเธอหลับไปซบเขา

โรซาเลียเบิกตากว้างขึ้น ใช่จริงๆด้วย ก็ตอนนี้เธอยังนั่งเอนๆอยู่เลย เมื่อรู้ตัวหญิงสาวก็ยืดตัวนั่งตรงทันที พยายามอย่างยิ่งที่จะสูดหายใจเข้าลึกเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าเธออับอายแค่ไหน แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ เพราะทันทีที่เธอกลับมานั่งได้เอง เขาก็ลุกขึ้นทันใด

“คุณจะไปไหน?”หญิงสาวถาม

“ก็ไปขึ้นเครื่อง คุณไม่ไปหรือไง หรือว่าจะนอนต่ออยู่ที่สนามบินนี่”

เขาว่าแล้วขายาวๆก็ก้าวเดินไปเช็คอินโดยไม่รอเธออีกตามเคย หญิงสาวมองตามพร้อมกับเม้มปากอย่างขัดเคืองใจ ผู้ชายอะไร ไร้มารยาทแถมไม่เป็นสุภาพบุรุษ แทนที่จะชวนเธอดีๆแล้วเชื้อเชิญเธอให้เดินไปก่อน นี่อะไร นอกจากจะทำหน้างอเป็นม้าหมากรุกแล้วยังชอบทำเสียงดุ แล้วก็ชอบทิ้งเธอให้วิ่งตามอยู่เรื่อย หญิงสาวคิดอย่างหงุดหงิด แต่ก็ต้องวิ่งตามเขาไปอีกรอบ