ซีรีย์นิยายชุด:วายร้ายยอดรัก เรื่อง จารกรรม นำรัก ตอนที่ 5

ตอนที่ 5 ตามตอแยไม่เลิกรา

โรซาเลียเดินเลือกเสื้อผ้าอยู่ในห้องเสื้อชั้นนำด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เธอมาอยู่กรุงเวียนนาได้หลายวันแล้ว และกิจกรรมของเธอก็มีแค่กิน นอน ช็อปปิ้ง มันน่าเบื่อ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เธอเริ่มรู้สึกว่าชีวิตของตนช่างไร้สาระ อาจจะเป็นเพราะมีภาพใครบางคนที่นั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกับจอคอมพิวเตอร์แวะเวียนเข้ามาในห้วงสำนึกกระมัง แต่แปลกทั้งๆที่เธอก็เห็นภาพพี่ชายแบบนี้บ่อยๆกลับไม่รู้สึกอะไร บางทียังคิดว่าชีวิตของเขาช่างน่าเบื่อ ในหัวคงจะมีแต่เรื่องธุรกิจ ไม่เรื่องน่ารื่นรมย์ใดๆ แต่วันนี้เธอกลับอยากลองทำงานแบบนั้นบ้าง เธออยากรู้ว่าตัวเองจะต้องนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่คอมพิวเตอร์แบบพวกเขาไหม

หญิงสาวเดินออกจากห้องเสื้อโดยไม่ซื้อเสื้อใหม่เลยสักชุด แค่สิบกระเป๋าที่ขนมาด้วยนั่นก็มากพอแล้ว เธอไม่รู้ว่าจะซื้อไปอีกทำไม เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนดี จึงมาที่นี่ ห้างสรรพสินค้าที่มีพร้อมทุกอย่างแต่กลับว่างเปล่าจนน่าเบื่อ แล้วความรู้สึกเบื่อหน่ายของเธอก็เปลี่ยนไปเมื่อสายตาของเธอไปปะทะกับคนคู่หนึ่งที่เดินเกาะแขนกันมา ชายหนุ่มในชุดสูทหรูหราดูหล่อเหลางามสง่าสมกับสาวสวยในชุดสีแดงเพลิงรัดรูปอวดรูปร่างที่งดงามสมส่วน ฝ่ายหญิงนั้นช่างเจรจาฉอเลาะ พูดพลางยิ้มแย้มเย้ายวนและยังเอาหัวมาซบไหล่ของเขาด้วยจริตหญิงที่ดูขัดตายิ่งสำหรับคนกำลังยืนมองตาแทบถลน ขณะที่ฝ่ายชายก็ดูยิ้มแย้มไม่ได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแต่อย่างใด

ช่าง…น่าโมโหนัก และโดยไม่ทันคิดสองขาก็พาเธอก้าวไปขวางหน้าคนทั้งคู่แล้ว

ชายหนุ่มหญิงสาวที่เดินควงกันมาหยุดชะงักเมื่อจู่ๆก็มีคนก้าวเข้ามายืนขวางทาง และเมื่อเห็นผู้มาใหม่ชายหนุ่มก็ถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยใจ …จะปล่อยให้เขาอยู่อย่างสงบสุขบ้างไม่ได้หรือไงนะ

“มีอะไรหรือจ๊ะสาวน้อย?”

สาวสวยถามเด็กสาวที่ยืนทำตาวาวอยู่ตรงหน้า และถ้าเธอจำไม่ผิด สาวน้อยคนนี้ โรซาเลีย ไวด์เดอร์ น้องสาวเจ้าพ่อเทเลคอม

โรซาเลียไม่ตอบแต่เม้มปากจ้องหน้าชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าเซ็งอยู่ตรงหน้า

“ก็ไหนพี่บอกว่าพี่ต้องทำงาน แล้วควงแม่นี่มาเดินร่อนอยู่ที่นี่หมายความว่าไงคะ?”หญิงสาวถาม เหมือนเขาจำเป็นจะต้องรายงานเธอทุกๆเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องนี้

คามินกำลังจะบอกออกไปว่า ‘มันไม่เกี่ยวกับเธอ’แต่จากประสบการณ์ที่เขาต้องคอยรับมือกับเหล่าวายร้ายสอนเขาว่าอย่าไปแหย่ให้พวกหล่อนโกรธ เพราะความโกรธของพวก ‘นางมารร้าย’นั้นน่ากลัวยิ่งกว่าขีปนาวุธเสียอีก และเขาก็เชื่อว่าคนยืนทำตาวาวอยู่ตรงหน้าก็คือหนึ่งใน‘นางมารร้าย’เหล่านั้น

“ผมขอเคลียร์กับทางนี้ก่อน แล้วจะชดเชยให้ทีหลังนะจ๊ะ”

ชายหนุ่มหันไปพูดกับสาวสวยข้างกาย หญิงสาวที่จัดการง่ายกว่าคนที่กำลังยืนขวางทางอยู่ในขณะนี้

แม้จะไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่หญิงสาวเจนเวทีย่อมรู้ดีว่าตอนไหนควรรุก ตอนไหนควรถอย และอีกอย่างเขาบอกว่าจะชดเชยให้เธอทีหลัง นั่นก็แปลว่าเขาจะต้องมีสิ่งตอบแทนที่เธอยอมถอยในครั้งนี้อย่างสมน้ำสมเนื้ออย่างแน่นอน

“ได้ค่ะที่รัก ฉันจะรอคุณนะคะ”

พูดจบหญิงสาวก็เขย่งตัวขึ้นจูบแก้มเขาและจงใจกดริมฝีปากจนทิ้งรอยลิปสติกไว้บนแก้มนั้นเป็นการตีตราประทับให้ใครบางคนรู้ว่าเขาเป็นของใคร ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างสง่างาม

โรซาเลียมองตามหญิงสาวคนนั้นอย่างหงุดหงิดใจ และตวัดสายตามองค้อนคนที่ล้วงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดคราบลิปสติกนั้นทิ้งอย่างเย็นใจ ไม่ได้อารมณ์เสียที่อีกฝ่ายทิ้งคราบไว้เลอะแก้มตน พร้อมทั้งเลิกคิ้วขึ้นกวนอารมณ์คนมองอย่างเข่นเขี้ยวตรงหน้าเสียอีก

“มีอะไรอีกล่ะ?”

ชายหนุ่มถามคนที่เดินเข้ามาหาเรื่องอย่างระอา เขาไปรู้จักมักจี่กับเธอตั้งแต่เมื่อไร แม่คุณถึงได้ตามวีนเขาอย่างไม่ละอายแก่ใจแบบนี้

คนถูกถามชะงัก นั่นสิ…มีอะไร เธอถึงเข้ามาเหวี่ยงใส่เขา ทั้งๆที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ

“พี่จะไปไหนคะ?”เมื่อตอบคำถามไม่ได้ เธอก็เปลี่ยนเรื่องเสียเลย

ชายหนุ่มถอนหายใจ “จะไปหาอะไรกิน แล้วจะกลับไปทำงาน”

เขาตอบอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะก้าวยาวๆ ตรงไปยังร้านอาหารที่เลขาโทรฯจองให้ แล้วมุมปากก็ยกยิ้มเมื่ออีกฝ่ายวิ่งตามมาเหมือนดังที่คาดไว้

“ฉันก็หิวแล้ว”โรซาเลียบอกหน้าเฉย ใครจะว่าหน้าด้านก็ช่างปะไร

คามินไม่ได้ว่าอะไร เพราะรู้ว่าพูดไปอีกฝ่ายก็คงไม่ฟังที่ตนพูดหรอก เพราะคุ้นเคยกับพวก ‘นางมารร้าย’มาก่อนเขาจึงไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับนางมารน้อยอีกคน

“จะกินอะไรก็สั่ง”เขาบอก เมื่อบริกรนำเมนูมาให้

“พี่ชอบอะไรคะ?”หญิงสาวถามยัดเยียดอีกฝ่ายเป็นพี่โดยไม่ได้ถามความสมัครใจของเขาเลย

“สเต็ก และเราล่ะจะกินอะไร?”เขาถาม พร้อมกับหันไปสั่งอาหารของตน และส่งเมนูคืนให้บริกร

“เหมือนกัน”หญิงสาวสั่งง่ายๆ เพราะขี้เกียจคิด พร้อมกับยื่นเมนูคืนให้บริกรเช่นกัน

“พี่ทำงานอยู่ที่นี่หรือคะ?”

โรซาเลียถาม เพราะเขาบอกว่ากินเสร็จแล้วจะกลับไปทำงาน แสดงว่าที่ทำงานของเขาจะต้องอยู่ไม่ไกลแน่ และเขาก็ไม่ได้มีโปรแกรมจะไปต่อกับยัยทรงโตนั่นด้วย

“ใช่ แล้วเราล่ะ มาเดินเตร็ดเตร่อะไรอยู่แถวนี้?”คามินถาม

“มาช็อปปิ้ง”หญิงสาวตอบพร้อมกับทำหน้าเบ้ เมื่อมันไม่สนุกเลยที่ต้องมาเดินคนเดียวแบบนี้

‘พวกเด็กว่างงาน’ คามินนึกดูแคลนในใจ เพราะเขามันพวกบ้างาน ดังนั้นจึงรู้สึกหงุดหงิดกับพวกที่ใช้ชีวิตล่องลอยไปวันๆ

“แล้วไม่เรียนหนังสือหรือไง?”เขาถาม เด็กน่าจะไปเรียนไม่ใช่มาตระเวนช็อปปิ้งอยู่อย่างนี้

“ฉันเรียนจบแล้วนะคะ”หญิงสาวบอกหน้าง้ำ ทำไมใครๆชอบว่าเธอเป็นเด็กอยู่เรื่อย ทั้งพี่ชายแล้วก็ผู้ชายตรงหน้านี้ด้วย

“อ้อ แล้วไม่ทำงานทำการหรือไง?”เขาถามต่อ

“กำลังหางานอยู่”โรซาเลียตอบอย่างเบื่อๆ ความจริงเธอเพิ่งคิดจะหางานทำก็วันนี้เองแหละ เพราะว่าเริ่มเบื่อแล้ว

“เอ่อจริงสิ พี่มีงานให้ฉันทำไหมคะ?”หญิงสาวถามตาเป็นประกายอย่างคาดหวัง

“ไม่มีหรอก”คามินปฏิเสธทันที ใครอยากจะรับ‘นางมารน้อย’ เข้ามาในชีวิตเพิ่มล่ะ แค่มีอยู่ในทีเคกรุ๊ปก็ยากจะรับมือแล้ว

โรซาเลียหน้าบึ้งทันทีที่ได้ยินคำปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยของเขา

“พี่ไม่สงสารคนไม่มีงานทำบ้างหรือไง?”หญิงสาวต่อว่าเขาอย่างไม่พอใจ คนอะไรหน้าตาก็ดีแต่ใจดำชะมัด

“ไม่ล่ะ”

คามินตอบ เขาสงสารตัวเองมากกว่า ตอนนี้เขาก็น่าสงสารพออยู่แล้ว ฉะนั้นเขาไม่มีทางจะเพิ่มความน่าสงสารให้ตัวเองอีกแน่

“แต่ฉันว่างงานจริงๆนะ” หญิงสาวทำหน้าอ้อน ไม่รู้ทำไมยิ่งเขาปฏิเสธเธอก็ยิ่งอยากไปอยู่ใกล้ๆเขา

คามินเหลือบตามองคนว่างงานที่ทำตาอ้อนเหมือนแมวน้อยขี้ประจบอยู่ตรงหน้า มุมปากก็อดยกยิ้มไม่ได้

“แล้วเราจบอะไรมาล่ะ?”เขาอดถามไม่ได้

“แฟชั่นดีไซน์ค่ะ”หญิงสาวตอบพร้อมกับยิ้มแป้น

“เสียใจ บริษัทที่พี่ทำ งานไม่ได้เกี่ยวกับแฟชั่นดีไซน์เลย”

ชายหนุ่มบอกพร้อมกับอมยิ้มที่สามารถปฏิเสธคนตรงหน้าได้ เขาไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มของตัวเองทำให้ใครบางคนหัวใจเต้นระรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

โรซาเลียแกล้งสะบัดหน้าหนีอย่างแสนงอน ความจริงแล้วแค่อยากจะซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตนเท่านั้น เขายอมแทนตัวเองว่า‘พี่’แล้ว แค่นี้ก็ทำให้คนที่คอยวิ่งตามปลื้มใจจนอดยิ้มกับตัวเองไม่ได้

เมื่อบริกรยกอาหารมาเสิร์ฟต่างคนต่างก้มหน้าจัดการกับอาหารของตน พร้อมกับวางแผนกจัดการกับอีกฝ่ายในใจ

และเมื่อต่างคนต่างอิ่มคามินก็เรียกบริกรมาคิดเงิน โรซาเลียจะจ่ายเอง แต่เขาถลึงตาดุ เธอจึงได้แต่ทำหน้างอพร้อมกับมองค้อน และเมื่อออกจากร้านอาหารมาหญิงสาวก็เดินตามชายหนุ่มไม่ลดละ

“นี่ จะให้ไปส่งที่เดิมไหม?”

คามินถามคนช่างตื้อด้านหลัง เพราะรู้ดีว่าเขาไม่มีทางเดินออกจากห้างสรรพสินค้านี้ไปโดยลำพังได้แน่ เมื่อนางมารน้อยแปลงร่างเป็นตุ๊กแกเกาะไม่ปล่อยอยู่อย่างนี้

“ไม่ ฉันจะไปที่ทำงานกับพี่”อีกฝ่ายบอกจุดหมายปลายทางอย่างแน่วแน่

“ที่ทำงานไม่ใช่สวนสนุกสำหรับเด็กนะ”เขาดุ เด็กอะไรพูดไม่รู้เรื่อง

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่เด็ก”คนที่ไม่ใช่เด็กแย้ง พร้อมกระทืบเท้าอย่างขัดใจ

คามินมองอีกฝ่ายก่อนส่ายหน้า ไม่ใช่เด็กแล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่ไม่ใช่กิริยาของเด็กๆหรือไง ‘เด็กเอาแต่ใจ’

“ให้ฉันไปดูที่ทำงานของพี่ด้วยนะคะ”

หญิงสาวรีบเปลี่ยนกิริยาใหม่ เข้ามาเกาะแขนเขาพร้อมกับทำหน้าอ้อนที่มักจะใช้ได้ผลเสมอกับพี่ชายและพ่อแม่ แต่เธอลืมไปว่าเขาไม่ใช่พี่ชาย แต่เป็นผู้ชายที่เธอไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเขาเลยด้วยซ้ำ

คามินถอนหายใจ ก่อนจะถามตรงๆ “รู้จักพี่ดีแล้วหรือถึงจะขอตามไปนี่? ไม่คิดว่าพี่จะหลอกเราไปทำมิดีมิร้ายหรือไง?” เด็กอะไรไม่รู้จักระมัดระวังตนเองบ้างเลย

โรซาเลียชะงัก นั่นสิ เธอยังไม่รู้จักเขาดีเลย ทำไมถึงอยากเกาะติดเขานักนะ

“ไม่หรอก หน้าตาพี่ไม่ใช่คนร้ายสักหน่อย”หญิงสาวตอบอ้อมแอ้ม

“คนร้ายมันเขียนป้ายติดหน้าผากไว้หรือไง เราถึงรู้ว่าหน้าไหนคนร้าย หน้าไหนคนดี”เขาประชด ก่อนจะก้าวนำไป

เด็กสาววิ่งตามพลางหัวเราะขันคำพูดเขา นั่นสิ ถ้ามีป้ายติดหน้าผากไว้ทุกคนก็คงจะดีไม่น้อย และเมื่อวิ่งมาถึงรถที่เขาเปิดประตูรอ หญิงสาวก็เบิกตากว้าง ‘แลมโบกินี่’

“ว้าว รถพี่เจ๋งอะ”

หญิงสาวชื่นชม พี่ชายของเธอก็มีรถสวยๆหลายคัน แต่เขาขี้หวง แค่เธอขับไปตกถนนแค่ครั้งเดียว เขาก็สั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้เธอขับรถอีก

คามินส่ายหน้าให้กับคนที่เข้าไปนั่งในรถพร้อมกับขย่มเบาะเล่นเหมือนเด็ก ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งคนขับ ขับรถออกไป

“พี่จะไปส่งที่คอนโด”เขาลองเสนอขึ้นอีกครั้ง

“ไม่เอาอะ ฉันจะไปที่ทำงานกับพี่”หญิงสาวยืนยันอย่างดื้อดึง

“พี่ต้องทำงานนะ”ชายหนุ่มดุเด็กดื้อที่พูดไม่รู้เรื่อง

“ฉันไม่กวนพี่หรอกน่า นะคะ ให้ฉันไปด้วย รับรองเลยว่าจะทำตัวเป็นคนดีไม่ดื้อไม่ซน”หญิงสาวยิ้มอ้อน เธอยังไม่อยากกลับตอนนี้ เพราะกำลังเบื่อ

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างยอมแพ้ “ห้ามงอแงให้พามาส่งนะ”เขาขู่ ก่อนขับรถมุ่งหน้าไปออฟฟิศ ด้วยไม่รู่ว่าจะจัดการกับนางมารน้อยจอมตื้อนี้อย่างไรดี

“สัญญา”หญิงสาวชูสามนิ้วสัญญาพร้อมกับยิ้มกว้างที่คนมองได้แต่ส่ายหน้า

“เอ่อ จริงสิ ฉันยังไม่รู้จักชื่อพี่เลย ฉันโรซาเลียค่ะ”

หญิงสาวแนะนำตัวเอง แต่ไม่บอกนามสกุล เธออยากทำความรู้จักกับเขาแบบผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งไม่ใช่ บุตรสาวคนเดียวของ ‘ไวด์เดอร์’ครอบครัวเศรษฐีระดับโลก

คามินส่ายหน้า ทำไมไม่รอสักอาทิตย์หน้าค่อยถามล่ะ เขาคิดอย่างประชด ที่อีกฝ่ายตามคนที่ไม่รู้จักตั้งนานสองนานโดยไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่ายเลย ถ้าเป็นน้องสาวของเขาจริงๆจะตีให้ขาลายเลย

“คามิน”ชายหนุ่มบอกชื่อตัวเองสั้นๆเช่นกัน

“คามิน”หญิงสาวทวน

“พี่เป็นคนอินเดี่ยนหรือคะ?”หญิงสาวถาม

“ไม่ใช่ เป็นลูกผสมไทยอังกฤษอินเดีย”คนมีหลายเชื้อชาติบอก

“ว้าว เท่จัง มีตั้งหลายชาติ ฉันก็ลูกผสมเหมือนกันนะ แม่เป็นลูกครึ่งอังกฤษสเปน พ่อลูกผสมกรีกเยอรมันอิตตาลี่ ฉันกับพี่ก็เลยไม่รู้ว่าตนเองเป็นคนชาติไหน”หญิงสาวหัวเราะขันเมื่อไม่สามารถระบุเชื้อชาติของตนเองได้

คามินเองก็อดจะยิ้มตามไม่ได้ ยัยเด็กนี่บางทีก็ดูน่ารักดี ถ้าไม่เหวี่ยงวีน แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อนึกได้ นี่เขาเห็นนางมารน้อยน่ารักอย่างนั้นหรือ แย่แล้ว ไอ้คามิน อย่าเชียวนะ ชีวิตแกยังวุ่นวายไม่พอหรือไง ชายหนุ่มด่าตัวเองในใจ

เมื่อมาถึงตึกสำนักงานของทีเคกรุ๊ป ประชาสัมพันธ์รวมถึงเลขาหน้าห้องต่างแปลกใจไปตามๆกัน เมื่อตอนที่เจ้านายออกไปควงสาวสวยหยาดเยิ้มออกไป แต่พอกลับเข้ามากลับควงสาวน้อยหน้าใสเข้ามาแทน ตกลงว่าไปสับรางรถไฟตอนไหนเนี่ย

“ไปนั่งเล่นอยู่ตรงโน้น ถ้าอยากได้อะไรก็ออกไปบอกเลขาหน้าห้องให้เธอจัดการให้ พี่จะทำงาน เข้าใจไหม?”เขาชี้ไปยังมุมห้องที่มีชุดรับแขก ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงานของตน

โรซาเลียพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน เธอเดินไปเลือกหนังสือมาอ่าน เพียงแต่หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนแถมหนังสือคือยานอนหลับที่ดีที่สุดสำหรับเธอ เพียงไม่นานโซฟาตัวยาวทั้งหนาทั้งนุ่มก็เปลี่ยนสภาพเป็นเตียงนอนแทน

คามินเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์แล้วต้องขมวดคิ้ว เมื่อมองไม่เห็นคนที่เขาสั่งให้ไปนั่งเล่นอยู่มุมห้อง จะว่าเดินออกไปจากห้องเขาก็ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูนี่นา ด้วยความสงสัยเขาจึงเดินมาดู แล้วก็ต้องส่ายหน้า เมื่อเห็นอีกฝ่ายใช้หนังสือต่างหมอนนอนหลับอย่างสบายใจในห้องทำงานของคนอื่น เขาถอนหายใจก่อนจะเดินกลับไปทำงานของตนต่อ ปล่อยให้คนว่างงานนอนหลับต่อไป

เมื่อถึงเวลาเลิกงานคามินก็เดินมาปลุกแมวน้อยขี้เซาให้ตื่นก่อนจะขับรถไปส่งที่คอนโด แต่หญิงสาวบอกว่าหิวเขาก็เลยขับรถเลี้ยวเข้าร้านอาหารริมถนนที่รถวิ่งผ่านเพื่อหาอาหารง่ายๆรับประทานกันซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้บ่นอะไรแถมยังเจริญอาหารเสียอีก

“อร่อยนะคะ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าร้านเล็กๆแบบนี้ก็ทำอาหารอร่อย”หญิงสาวผู้คุ้นเคยแต่กับร้านใหญ่โตหรูหราบอกหลังจากที่ออกมาจากร้านนั้นแล้ว

“ความอร่อยมันไม่ได้ติดป้ายแขวนไว้หน้าร้านนี่ ร้านหรูหราบางทีก็ใช่ว่าจะอร่อยเสมอไป”คามินว่า

โรซาเลียหัวเราะขัน “พี่นี่ชอบพูดแบบนี้นะ ความอร่อยไม่ได้ติดป้ายไว้หน้าร้านนะ คนร้ายไม่ได้มีป้ายติดหน้าผากนะ”หญิงสาวยิ้มล้อเลียน คนถูกล้อเลียนจึงปั้นหน้าดุ แต่สุดท้ายก็อดขำตามไม่ได้

“พรุ่งนี้พี่มารับฉันไปทำงานด้วยนะ”หญิงสาวเปลี่ยนเรื่อง เมื่อรถใกล้จะถึงคอนโดของตนแล้ว

“ที่ทำงานของพี่ไม่ใช่ห้องนอนเล่นนะ”คามินว่าอย่างเหลืออด

“ฉันก็ไม่ได้ว่าจะไปนอนสักหน่อย”คนขี้เซาทำปากยื่น

“พรุ่งนี้พี่ต้องไปติดต่อธุรกิจข้างนอกไม่ได้เข้าออฟฟิศ”เขาหาข้ออ้างใหม่

“ฉันไปด้วย”คนอยากไปเที่ยวบอกอย่างตื่นเต้น

“พี่ไปทำงานนะ ไม่ได้ไปเที่ยว”คนงานยุ่งบอกเสียงดุ ‘เด็กอะไรพูดไม่รู้เรื่อง’

คนโดนดุทำหน้ามุ่ย “ก็ฉันเบื่อ นั่งๆนอนๆ แล้วก็เดินช็อปปิ้ง มันน่าเบื่อ เบื่อม๊าก”คนเบื่อทำเสียงเบื่อชัดเจน

“เอาล่ะ วันหลังค่อยไป พรุ่งนี้พี่ต้องไปเจรจาธุรกิจ มันไม่สนุกหรอก”เขาปะเหลาะเสียงอ่อนลง

คนโดนปะเหลาะยังทำหน้ามุ่ย เพราะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะไปทำอะไรดี มันว่าง ว่างมาก

คามินเหลือบมองคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ก็ถอนหายใจยาว “เอาล่ะ พรุ่งนี้ เจ็ดโมงเช้าพี่จะมารับ ห้ามช้าเด็ดขาด ถ้าช้าพี่ไม่รอจริงๆด้วย”สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนจนได้

เมื่อได้ยินดังนั้นคนที่นั่งทำหน้าเบื่อก็หน้าบานขึ้นทันที

“เย้ พี่น่ารักสุดในโลก”

ว่าแล้วก็หอมแก้มเขาให้รางวัลเสียเลย แล้วทั้งคนให้รางวัลและคนรับรางวัลก็ชะงักงันกันทั้งคู่กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

“ถึงแล้วฉันไปล่ะ”

คนที่กระโดดหอมแก้มคนอื่นลนลานลงจากรถเมื่อรถจอดสนิท แต่วิ่งไปได้เพียงสองสามก้าวก็หันกลับมาอย่างขัดเขิน

“พรุ่งนี้ พี่ต้องมารับฉันจริงๆนะ”เพราะกลัวเขาไม่มารับจึงจำต้องข่มความอายหันมาทวงสัญญา เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับก็ยิ้มเขินก่อนหมุนตัววิ่งหนีเข้าไปในคอนโดทันที

คนที่ให้สัญญาส่ายหน้าเบาๆ แต่อดยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่โดนจูบไม่ได้ ‘เด็กบ้านี่ ทำอะไรไม่คิด ถ้าเป็นน้องจะจับตีก้นจริงๆด้วย’แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น มุมปากก็อดที่จะยกยิ้มไม่ได้