ซีรีย์นิยายชุด:วายร้ายยอดรัก เรื่อง ยอดร้าย ยอดรัก ตอนที่ 10

ตอนที่ 10 สถานการณ์ตึงเครียด

กษัตริย์ซีมา อุซามะ อดีบา กล่าวหาว่าชีคนาซ อซีซา บาฮจา บุกเข้าไปทำร้ายชีคอัลลาม อดีบาถึงคฤหาสน์ในเมืองดาเรน  ชีคมาวาฮิป บาฮบา บาฮจาก็ตอบโต้ว่า ชีคอัลลาม อดีบาต่างหากที่วางแผนรอบทำร้ายชีคนาซโดยแสร้งเชิญไปร่วมรับประทานอาหารที่คฤหาสน์แล้ววางกำลังรอบทำร้าย และยังส่งคนตามไปทำร้ายถึงกลางทะเลทราย โดยนำศพของกองโจรที่เคยเป็นบอดีการ์ดของชีคอัลลามรวมทั้งซากเฮลิคอร์ปเตอร์มาเป็นหลักฐานในข้อกล่าวหา ทำให้กษัตริย์ซีมา อุซามะ อดีบาไม่สามารถโต้แย้งได้ เพราะไม่มีใครสามารถเป็นพยานในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ของชีคอัลลามได้ เนื่องจากทุกคนหลับกันหมด  แต่กลับมีพยานไม่น้อยที่เห็นเหตุการณ์ที่ชีคอัลลามเชิญชีคนาซไปร่วมรับประทานอาหารที่ตลาดเมืองดาเรน..และที่สำคัญชีคอัลลามไม่ได้เป็นอะไรเลย ส่วนชีคนาซถูกยิงบาดเจ็บสาหัส พร้อมซากเฮลิคอร์ปเตอร์ของอดีบา และศพของกองโจรที่เคยเป็นคนของชีคอัลลามจริง

กษัตริย์ซีมา อุซามะ อดีบาสั่งกำลังทหารรักษาพระองค์ที่ขึ้นตรงต่อสำนักนักพระราชวังทั้งหมดประมาณสองหมื่นนายเข้าประจำการรักษาการรอบพระราชวังอย่างเข้มงวด แต่เทียบไม่ได้เลยกับกำลังทหารหลายแสนนายที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของชีคมาวาฮิป บาฮบา

ชีคมาวาฮิป บาฮบาสั่งให้เคลื่อนกำลังทหารเพียงบางส่วนเข้าประจำจุดยุทธศาตร์เพื่อตรึงกำลังและกดดันบรรดาเชื้อพระวงศ์ที่สนับสนุนชีคอัลลามให้เป็นรัชทายาทให้ไตร่ตรองใหม่อีกรอบ เพราะกำลังทหารและเศรษฐกิจของประเทศขณะนี้ล้วนตกอยู่ในกำมือของ ตระกูลบาฮจาทั้งหมด ..ถึงเวลาที่ควรจะมีการเปลี่ยนแปลงเสียที

เนื่องจากขณะนี้กองกำลังของกษัตริย์ซีมา อุซามะ อดีบา และกำลังทหารของท่านชีคมาวาฮิป บาฮบา บาฮจา กำลังเผชิญหน้ากันอยู่อย่างเคร่งเครียด รัฐบาลจึงประกาศกฎอัยการศึก ห้ามประชาชนออกจากเคหสถานด้วยเกรงว่าจะได้รับอันตรายหากเกิดการปะทะกันขึ้น เมืองดูรฮาลตกอยู่ในความเงียบสงัดทันที ต่างประเทศมีประกาศห้ามประชาชนของตนเดินทางมายังประเทศนี้ในขณะนี้ สถานฑูตประเทศต่างๆเตรียมพร้อมอพยพพลเมืองของตนออกนอกประเทศ โดยรัฐบาลของดรูไรดาราน ได้ประสานขอความช่วยเหลือในการอพยพไปยังประเทศเพื่อนบ้าน เพื่ออำนวยความสะดวกหากมีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้น

รถเบนซ์สีดำสนิทติดกระจกกันกระสุนทั้งคันพาไผท อาทิตยา และนาซีม เคลื่อนที่ไปยังคฤหาสน์บาฮจาที่อยู่ห่างโรงพยาบาลบาฮจา ฮอสปิทอล เพียงห้าร้อยเมตร ตามคำสั่งของท่านที่ปรึกษาอาบีร บาดรียา

ถนนสายหลักทุกสายของเมืองดูรฮาลมีทหารและรถถังหุ้มเกาะตั้งด่านสกัด คนหรือรถที่จะผ่านไป-มาได้ก็ต้องได้รับอนุญาตเป็นพิเศษเท่านั้น.....แต่แค่รถเบนซ์สีดำวิ่งมาใกล้ทหารทุกด่านก็พร้อมเปิดทางให้ผ่านไปอย่างง่ายดาย เพราะใบหน้าของนาซีมที่กดลดกระจกรถลงให้ทหารประจำด่านได้เห็น คือ ‘ใบอนุญาตพิเศษ’ประจำตัวอยู่แล้ว

ก๊อก ๆ ๆ

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เรียบร้อยแล้วคนตัวเล็กก็เคาะห้องไผทเบาๆ

“เชิญครับ”ไผทบอกเบาๆ

ร่างระหงก้าวเข้ามาในห้องในชุดสะอาดใบหน้าผ่องใส แต่ยังคงเครียดขึง

“คนของเราเป็นยังไงบ้าง?”เสียงใสเอ่ยถาม

“อยู่ครบ แต่เจ็บหนักสาม และเล็กน้อยอีกเจ็ด”ไผทรายงาน คนถามพยักหน้ารับ

“ส่งคนเจ็บกลับ..ส่วนคนที่เหลือรอดูสถานการณ์ก่อน เราเชื่อว่าปาริฉัตต์ยังปลอดภัย”คนตัวเล็กสั่งการ

“ครับ แล้วเราจะทำยังไงต่อไป?”ไผทปรึกษา เพราะสถานการณ์ตอนนี้ตึงเครียดยิ่ง

อาทิตยาถอนหายใจ “รอชีคนาซฟื้นก่อน...พักผ่อนเถอะ เรากลับจะไปโรงพยาบาล”

ไผทขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่กล้าคัดค้านเพราะรู้ดีว่าถึงจะค้านไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาถอนหายใจก่อนจะพยักหน้ารับ คนตัวเล็กหมุนตัวเดินออกจากห้องอย่างเงียบๆเพื่อกลับไปยังโรงพยาบาลอีกครั้ง

************************

เกือบหกชั่วโมงหลังจากผ่าตัดเสร็จสิ้น ชีคนาซ อซีซา บาฮจา ก็เริ่มรู้สึกตัว คณะแพทย์รีบแจ้งท่านหญิงราเนียที่ยืนกรานว่าจะรออยู่ที่ห้องรับรองจนกว่าชีคนาซจะฟื้นได้ทราบ ท่านหญิงรีบเดินตามพยาบาลออกจากมาจากห้องรับรอง เพื่อไปเปลี่ยนชุดปลอดเชื้อเพื่อเข้าเยี่ยมบุตรชายในห้องผ่าตัด แล้วท่านหญิงต้องชะงักเมื่อเห็นคนตัวเล็กยังคงนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิมอยู่หน้าห้องแต่ใบหน้าเรียวเสลาผ่องใสขึ้นเพราะผ่านการอาบน้ำชำระร่างกายจนเกลี้ยงเกลา ชุดที่ใส่ก็สะอาดสะอ้านไม่มอมแมมเหมือนที่เจอในครั้งแรก ทำให้ดูคล้ายเจ้าชายอาหรับองค์เล็กๆ เหมือนจะรู้ว่ามีคนจ้องมอง คนนั่งนิ่งกระพริบขนตางอนยาวคล้ายผีเสื้อกระพือปีก ก่อนดวงยาวเรียวยาวดำขลับดุจนิลจะประสานกับสายตาของคนสูงวัยที่จ้องมองอยู่ก่อน ร่างเล็กลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแต่ไม่ลุกลน ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาท่านหญิงพร้อมกับโค้งคำนับงดงามอย่างคนที่ได้รับการอบมาดี ผู้สูงวัยก็ตอบรับการเคารพอย่างงดงามเช่นกัน พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้

“เจ้ารออยู่ที่นี่ตลอดเลยรึ?”

ท่านหญิงถามด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงมิผิดเจ้าของภาษา เนื่องจากท่านถูกส่งตัวไปศึกษาอยู่ที่ประเทศอังกฤษตั้งแต่เล็กจนกระทั่งเสกสมรสจึงกลับประเทศตามพระสวามี

“ผมกลับไปอาบน้ำแล้วกลับมาใหม่ครับ”

คำตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงเจ้าของภาษาเช่นกันแต่น้ำเสียงอ่อนน้อมให้ความเคารพต่อผู้สูงวัย

“เจ้าจะเข้าไปเยี่ยมอซีซาพร้อมกันเลยไหม?”

ท่านหญิงเอ่ยชวน ไม่ว่าเจ้าตัวเล็กนี้จะเป็นใครมาจากไหน ขอเพียงมีน้ำใจกับลูกชายนาง นางก็พร้อมจะดีตอบให้มากกว่าฝ่ายนั้นให้มาเสมอ และในทางกลับกัน ถ้าอีกฝ่ายร้ายมา นางก็พร้อมจะร้ายตอบ...เช่นกัน

“ผมขอรอจนกว่าท่านชีคจะฟื้นเต็มที่ดีกว่าครับ”

คนตัวเล็กบอกพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ท่านหญิงราเนียยิ้มตอบก่อนจะเดินเข้าห้องคนเจ็บ แต่อดคิดในใจไม่ได้ ‘สงสัยอซีซาอาจจะต้องเสียตำแหน่งเพลย์บอยหน้าหยกให้คนตัวเล็กนี้ในอีกไม่ช้านี้ก็ได้’

ท่านหญิงราเนียเดินเข้าไปชิดเตียงคนเจ็บที่เริ่มขยับตัวแต่ยังไม่รู้สึกตัวดี นางกุมมือบุตรชายถ่ายทอดความรู้สึกทั้งมวลที่แม่มีให้ลูก เพื่อให้บุตรชายที่ยังไม่ได้สติเต็มที่ได้รับรู้ถึงความรัก ความห่วงใยที่นางมีให้

“แม่..ตัวเล็ก..”

เสียงละเมอของบุตรชายทำให้คนเป็นแม่ขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อวัยเด็กยามเจ็บป่วย บุตรชายจะละเมอเรียกหา ‘แม่’เสมอ แต่วันนี้มีอีกชื่อหนึ่งเพิ่มขึ้นมาในห้วงคำนึง ‘ตัวเล็ก’ ใช่หมายถึงเจ้าตัวเล็กที่นั่งนิ่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดหรือไม่?

คนเจ็บเริ่มรู้สึกตัวมากขึ้น ขนตายาวหนากระพริบถี่ๆก่อนจะปรือตาขึ้น แววตาตอนแรกเลื่อนลอยคล้ายยังไม่ได้สติเต็มที่ ต่อมาเริ่มมองไปรอบๆเพื่อฟื้นความทรงจำ จนกระทั่งแลสบกับดวงหน้าอ่อนโยนที่คุ้นเคยมาทั้งชีวิตไม่ว่ายามหลับหรือตื่น

“แม่”ถ้อยคำที่ผ่านริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา แต่กังวานในใจคนฟัง

“อซีซา ดีจริงที่ลูกปลอดภัย”

ท่านหญิงราเนียกล่าวพลางซับน้ำตาที่หัวตาเพื่อมิให้หยาดหยด คนที่อยู่บนสุดได้ มิใช่แค่บุคคลที่โชคดีที่สุด...แต่ต้องเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดด้วย...

“ตัวเล็ก..เป็นไง..บ้าง?”แม้ตัวเองจะบาดเจ็บสาหัส แต่กลับไม่สนใจจะรู้อาการของตน ใจกังวลถึงแต่ตัวคนตัวเล็กที่เคยอยู่ข้างกายเท่านั้น

“ปลอดภัยดี”ท่านหญิงบอกเบาๆ คนเจ็บถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจ

“นั่งเฝ้าเจ้าอยู่หน้าห้อง ไม่ยอมไปไหน”ท่านหญิงบอกต่อ คนเจ็บนิ่วหน้าคล้ายไม่พอใจ

“ทำไม ..ไม่.. พา.. ไปพัก”คนเจ็บกัดฟันพูดเบาๆ

“เอาล่ะ แม่จะพาไปพักเอง แต่คงต้องให้เข้ามาดูเจ้าก่อน ไม่งั้นคงไม่ยอมไปไหนแน่”

ท่านหญิงบอกยิ้มๆ เนื่องจากได้รับรายงานจากนาซีมว่าเขาได้พยายามเข้าไปอ้อนวอนให้คนตัวเล็กกลับไปพักผ่อนแล้ว แต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับฟัง แถมยังนั่งนิ่งเป็นประติมากรรมเฝ้าหน้าห้องผ่าตัดเสียอีก

คนเจ็บพยักหน้ารับมุมปากหยักยิ้มพอใจตาเป็นประกายแวววาวอ่อนหวาน ท่านหญิงมองหน้าลูกชายแล้วก็เริ่มกังวลใจลึกๆ เนื่องจากอีกฝ่ายนั้นรูปงามยิ่ง...งามจนอาจจะทำให้คนหลงใหลได้ง่ายๆไม่ว่าจะเป็นเพศตรงข้ามหรือ..เพศเดียวกัน

เมื่อท่านหญิงกลับออกไปเพียงครู่เดียวคนตัวเล็กในชุดปลอดเชื้อก็เดินมายืนข้างเตียงคนเจ็บอย่างเงียบๆ พลางมองหน้าที่ซีดเซียวของคนเจ็บอย่างพิจารณา....ทำไมเขาจึงกล้าเอาชีวิตของตนมาเสี่ยงรับความตายแทนคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่วันด้วยนะ...ทั้งๆที่ไม่ใช่ญาติสนิทหรือเพื่อนตายกันสักหน่อย

คนเจ็บเหมือนจะรู้ว่ามีคนมายืนมองตนจึงลืมตาขึ้น เมื่อรู้ว่าเป็นใคร แววตาก็เปล่งประกายระยิบระยับด้วยความยินดี และส่วนลึกในแววตาที่เจ้าตัวไม่ทันได้เก็บงำซ่อนเร้นก็เปิดเผยออกมาด้วย …แววตาออดอ้อนอ่อนหวาน

คนยืนมองอยู่ข้างเตียงขมวดคิ้ว เมื่ออัตราการเต้นของหัวใจตนเริ่มผิดปกติ แววตาคู่นั้นทำไมมันถึงได้หวานเยิ้มจนไม่อยากจะสบตาด้วยก็ไม่รู้ …ไม่ใช่ไม่เคยเห็นแววตาแบบนี้ก่อน แต่ที่ผ่านมาแววตาแบบนี้ก่อความรำคาญอย่างไม่น่าให้อภัย และใครก็ตามที่‘บังอาจ’มาสร้างความรำคาญใจ….มันผู้นั้นจะต้องได้รับโทษอย่างสาสม

แต่กับคนที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงในขณะนี้...แววตาแบบนี้กลับก่อให้ความรู้สึกแปลกๆคล้ายอึดอัดปนหวานๆในอก..ไม่รู้ว่าจะเรียกอาการนี้ว่าอย่างไรดี จะว่าดีก็ไม่ใช่ จะว่าแย่ก็ไม่เชิง จนไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับตัวการอย่างไรดี

“เจ้า..บาดเจ็บ..หรือเปล่า?”เสียงถามไถ่แผ่วเบา แต่ความห่วงใยฉายชัด

คนตัวเล็กส่ายหน้า พยายามทำใจให้สงบก่อนจะหันมาสบตากับคนเจ็บ

“ไม่....ขอบคุณท่านมาก”

“ไม่เป็นไร..เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

คนเจ็บพยายามส่งยิ้มให้แม้จะแหยเกเพราะเจ็บแผล แต่มีความจริงใจเปี่ยมล้น จนคนมาเยี่ยมแอบถอนหายใจ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกผิดที่ทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องมาเดือดร้อนเพราะตน

“เจ้ากลับไปพักเถอะ..ข้าไม่เป็นไรแล้ว”คนเจ็บบอกเบาๆ คนมาเยี่ยมพยักหน้ารับ กลับหลังหันทันที

“เดี๋ยว!..”

 “เอ่อ...เจ้าจะไม่ถามอาการข้าสักคำเลยรึ?”คนเจ็บอักอึกทักท้วง.. เมื่อเห็นคนมาเยี่ยมไม่ถามอาการตนสักคำ บอกให้ไปพักก็หมุนตัวจะไปเสียเฉย ไม่มีล่ำลาด้วยซ้ำ

คนตัวเล็กหมุนตัวกลับ “ถามหมอแล้ว”

คำตอบนั้นคงไม่สบอารมณ์คนฟังนัก ใบหน้าที่ซีดเซียวจึงบึ้งตึงขึ้นทันใด

“ถามหมอทำไม ทำไมไม่ถามข้าล่ะ หมอไม่ใช่คนเจ็บนี่” คนเจ็บเริ่มออกอาการ ‘พาล’ เพราะน้อยใจ …เขารึแสนห่วงใยมัน แต่ดูมันสิ …จะแสดงอาการห่วงใยกันบ้างสักนิด..ก็ไม่ได้

คนมาเยี่ยมส่ายหน้าคล้ายระอา ก่อนจะถามเสียงอ่อนโยนเอาใจ.. ‘เห็นว่ามาช่วยรับลูกกระสุนแทนหรอกนะ’

“แล้วท่านเป็นไงบ้าง  เจ็บมากหรือเปล่า?”

“แค่ได้ยินเจ้าถาม ก็หายเจ็บแล้วล่ะ”

คนเจ็บยิ้มกริ่มในทันใดดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ จนคนถามมองค้อน ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้น อาการแปลกๆเกิดขึ้นอีกแล้ว เมื่อยังไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรก็กินยาแก้ไม่ถูก ตอนนี้จึงทำได้แค่หมุนตัวเดินจากไปโดยไม่ล่ำลา…หรือว่าเธอจะเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธ์ใหม่? คนไอคิวสูงแต่อีคิวต่ำเริ่มวิเคราะห์โรคของตนเองอย่างกลุ้มใจ

 คนเจ็บมองตามพร้อมกับยิ้มกว้าง ‘เวลาเขิน มันช่างน่ารักจริงๆ’ไม่รู้ทำไมเขาถึงมีความสุขมากมายขนาดนี้ ทั้งๆที่เจ็บแผลจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ แต่ในใจกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข

ชีคนาซหลับตาลง รอยยิ้มละไมยังคงแต่งแต้มบนใบหน้าหล่อเหลา พยาบาลสาวที่เข้ามาตรวจวัดความดันเหม่อมองหน้าคนเจ็บบนเตียงอย่างหลงใหล จนเผลอรัดแขนแกร่งแน่นมากเกินไป คนเจ็บลืมตาขึ้นทันควัน เมื่อรู้ว่าใคร ใบหน้าที่ยิ้มละไมกลับบึ้งตึงขึ้นทันใด แววตาอันตรายฉายชัด พยาบาลสาวรีบคลายสายรัดความความดันมือสั่นระริก พลางละล่ำละลักขอโทษน้ำตาคลอ

“ออกไป!”

คำสั่งสั้นๆแต่เด็ดขาดทำให้พยาบาลสาวลนลานออกจากห้องผ่าตัดคล้ายได้รับนิรโทษกรรม เธอยกมือขึ้นทาบอก หัวใจยังเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น …ไม่ควรเลย ทั้งๆที่ก็รู้ดี..มัจจุราช…ถึงจะหล่อเหลาแค่ไหน..แต่เธอก็ไม่อยากใกล้ชิดกับความตายนักหรอก

เมื่ออาทิตยาถอดชุดปลอดเชื้ออกแล้วและออกมาข้างนอก ก็พบว่าท่านหญิงราเนียก็นั่งรออยู่

“ไปพักกันเถอะ”ท่านหญิงเอ่ยชวนเสียงอ่อนโยน

“ครับผม”

คนตัวเล็กโค้งคำนับรับคำอย่างว่าง่าย พลางคิดในใจ ‘ท่านหญิงช่างให้ความรู้สึกเหมือนแม่’ ‘แม่’ความอบอุ่นที่ขาดหายไปกว่าสิบปี...ความอบอุ่นนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่ออยู่ใกล้ๆท่านหญิงผู้สูงศักดิ์

ท่านหญิงราเนียแอบพินิจคนเดินเคียงข้าง  ร่างที่คิดว่าเล็กแต่พอเดินเคียงกันท่านหญิงกลับสูงแค่ไหล่ ร่างสูงโปร่งในชุดอาหรับตัวโคร่งจึงทำให้ไม่เห็นรูปร่างที่แท้จริงว่าจะแข็งแกร่งแบบชายชาญหรืออ้อนแอ้นบอบบางแบบหญิงสาว  มือที่โผล่พ้นแขนเสื้อขาวเนียนละเอียดประดุจผิวทารก

เมื่อนั่งเคียงกันบนรถท่านหญิงก็หันมาชวนคุย “เจ้ามาเที่ยวรึ?” ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งสวย..สวยราวประติมากรรมชิ้นเอก

“มาทำงานครับ..แต่คิดว่าจะอยู่เที่ยวต่อถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน”คนตอบเสียงเครียด

 ‘เรื่อง’ที่คนไม่รู้เรื่องแต่ถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องจนเกือบจะต้องสังเวยชีวิตไปโดยใช่เหตุ

“เกิดเรื่องขึ้นแบบนี้ เจ้ากลับจะเลยหรือเปล่า ?”

ท่านหญิงถามเสียงอ่อนโยน แต่ในใจกลับกังวล ถ้าคนตัวเล็กกลับไปแล้วลูกชายนางจะรู้สึกเช่นไร แต่ในทางกลับกัน ถ้าคนตัวเล็กยังอยู่ต่อ ความรู้สึกของลูกชายนางจะถลำลึกไปไกลสักแค่ไหน ...

‘ตัวเล็ก’ ยามอซีซาเพ้อละเมอหาช่างอ่อนหวานยิ่งนัก....จักทำฉันใดดี...จะปล่อยให้บุตรชายคนเดียวของนาง..ทายาทคนเดียวของตระกูล ‘บาฮจา’ และคนที่ ‘อาจจะ’ก้าวขึ้นครองบัลลังค์ทองแห่งดรูไรดารานมีใจให้ ‘ผู้ชาย’ได้อย่างไร..หรือจะต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

“ผมคงจะต้องรอปรึกษาท่านชีคก่อน เพราะงานที่ได้รับมอบหมายมายังไม่เรียบร้อย”

คนตอบถอนหายใจเบาๆ เป็นห่วงคนที่หายไปกลางทะเลทราย....ทะเลทรายกว้างไกลสุดสายตา จะไปตามหาได้อย่างไรถ้าไม่มีคนในพื้นที่คอยช่วยเหลือ..แต่คนที่หวังจะพึ่งพิงกลับได้บาดเจ็บสาหัส แล้วอย่างนี้จะทำอย่างไรต่อไปดี

ต่างคนต่างนิ่งจมอยู่กับความกังวลของตัวเองจนกระทั่งรถวิ่งเข้าไปจอดหน้าคฤหาสน์ ท่านหญิงและแขกจึงแยกย้ายกลับไปยังที่พักของตน เพียงคำนับล่ำลา โดยไร้วาจาใดอีก

*****************

ชีคนาซ อซีซา ย้ายจากห้องผ่าตัดไปอยู่ห้องพักฟื้นพิเศษ เมื่อตื่นอีกครั้งก็เรียกนาซีมเข้าพบ

“เจ้าตัวเล็กล่ะ?”ประโยคแรกก็ถามถึง ‘คนพิเศษ’ทันที

“กลับไปพักที่คฤหาสน์..จะให้ตามตัวมาไหมครับ?”นาซีมตอบพร้อมกับถามกลับ.. ‘เรียกเราแต่กลับถามหาอีกคน’

“ไม่ต้องหรอก”ชีคนาซปฏิเสธ  ที่ถามหาเพราะความเคยชินมากกว่าอยากพบหน้าในเวลานี้

 “อัลลามจับน้องสาวเจ้าตัวเล็กมา..มันก็เลยมาตาม ข้าสัญญาว่าจะช่วยมัน”ชีคนาซบอกข้อมูล นาซีมพยักหน้า เข้าใจถึงสาเหตุแท้จริงที่ทีเค กรุ๊ปเดินทางมาในครั้งนี้ และเข้าใจแล้วว่าทำไมคนตัวเล็กนั่นถึงมองชีคคอัลลามอย่างอาฆาตมาดร้ายเช่นนั้น

“ตอนนี้บอร์ดีการ์ดของมันอยู่ที่ไหน?”ชีคนาซถามถึงไผท

“รออยู่ข้างนอกครับ”

“ตามมาพบข้าหน่อย”ชีคนาซสั่ง นาซีมเดินออกไปนอกห้องครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมไผท

 “เรื่องน้องสาวไอ้ตัวเล็ก ข้าจะให้นาซีมช่วย..มีอะไรก็บอกได้เต็มที่”ชีคนาซบอก ตาเริ่มปรือ เริ่มง่วงเพราะฤทธิ์ยา

“ขอบคุณครับ”ไผทโค้งคำนับด้วยความขอบคุณ

“อืม...แล้วเจ้าคิดหรือยังว่าจะทำยังไง?”ชีคนาซถามความคิดเห็นเผื่อจะช่วยแนะนำ

“ก่อนอื่น คงจะต้องหาทางส่ง.. เจ้านายกลับเมืองไทยไปก่อน”

คำตอบของไผททำให้ทั้งชีคนาซและนาซีมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ก็ใครจะนึกว่ามาด้วยกันดีๆ แต่กลับจะหาวิธีส่งกลับซะอย่างนั้น

“ทำไม?”ชีคนาซถามอย่างสงสัย

“อันตราย”คำตอบสั้นๆ ไม่ขยายความต่อว่า กลัว ‘มัน’จะได้รับอันตราย หรือว่า ‘มัน’เป็นตัวอันตรายกันแน่

“ก็ให้อยู่กับข้า”ชีคนาซเสนอ

“ยาก ถ้าไม่จับขังไว้คงเอาไม่อยู่” ไผทส่ายหน้า... แค่คิดก็เหนื่อยใจ

ชีคนาซอมยิ้ม นึกจินตนาการตอนจับ ‘มัน’ขังไว้  ฤทธิ์เดช‘มัน’คงไม่ใช่น้อยไม่อย่างนั้นคนใกล้ชิดคงไม่ทำท่าระอาขนาดนี้

“งั้นก็จับขังไว้”ชีคนาซเสนอยิ้มๆ

“ถ้าหนีตามไปเอง จะยิ่งอันตรายนะครับ”ไผทแย้ง ด้วยรู้ฤทธิ์กันดี เปอร์เซ็นต์ ‘หนีตามไปเอง’เก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้า เปอร์เซ็นต์ เลยล่ะ

“แล้วเจ้าคิดว่าจะส่งมันกลับไปได้ง่ายๆงั้นรึ?”ชีคนาซถามยิ้มๆ ก็ฤทธิ์มากขนาดนั้น มันคงจะยอมให้จับขึ้นเครื่องบินส่งกลับไปเมืองไทยได้ง่ายๆหรอก

“คงต้องแจ้งให้คนทางโน้นมาคุมตัวกลับไป”ไผทอมยิ้ม วางแผนจัดการเจ้านายในใจ ‘ขืนให้อยู่ด้วยมีหวังวุ่นวายไม่รู้จบ’

ชีคนาซ ถอนหายใจ ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้‘มัน’กลับไป แต่อีกใจก็กลัว‘มัน’จะได้รับอันตราย ในขณะที่ตนนอนเจ็บอยู่แบบนี้ ก็ไม่มั่นใจว่าจะมีใครคุม‘มัน’ได้บ้าง ...ก็เคยเห็นฤทธิ์มาแล้ว ‘มัน’เคยฟังใครซะที่ไหน เห็นแต่‘มัน’สั่งๆให้คนอื่นทำตาม แม้กระทั่งเขายังต้องคอยทำตาม‘มัน’เลย

“อืม..ไปวางแผนกันให้ดี...ถ้าต้องการอะไรก็บอกอาบีร” ชีคนาซเอ่ยอนุญาตก่อนจะหลับไปเพราะฤทธิ์ยา

นาซีมกับไผทเดินตามกันไปยังห้องปฏิบัติการฉุกเฉินห้องใต้ดิน เพื่อหารือในรายละเอียดต่างๆ