ซีรีย์นิยายชุด:วายร้ายยอดรัก เรื่อง ยอดร้าย ยอดรัก ตอนที่ 13

                                 ตอนที่ 13 ถึงเวลา.. กามาพิโรธ

อิลฮาม กลับมาถึงคฤหาสน์ของชีคอัลลามในเช้าวันต่อมา ทันทีที่ก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ก็ได้ยินเสียงตวาดดังลั่นของชีคอัลลาม

“ไอ้พวกไม่มีสมอง คนมีเป็นร้อย แต่ดันปล่อยให้ไอ้นาซมันมาเหยียบจมูกถึงคฤหาสน์ พวกแกไม่น่าจะเหลือหัวไว้ทำงานพลาดอีกนะ”

อิลฮามถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะก้าวเข้าไปคลี่คลายสถานการณ์ก่อนที่บอดีการ์ดทั้งหมดที่อยู่ในนั้นจะกลายเป็นคนไม่มีหัวไปซะก่อน

“ท่านชีคครับ ผมมีข่าวจะรายงาน”อิลฮามเอ่ยขัดขึ้น ทำให้บอดีการ์ดที่ก้มหน้านิ่งต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อรู้ว่ามีคนมาช่วยชีวิตของตนแล้ว

“เจ้าหายหัวไปไหนมา รู้ไหมว่าไอ้นาซมันทำข้าแสบขนาดไหน?”ชีคอัลลามตะคอก พลางสบถอย่างเคียดแค้น

“ผมได้ข่าวว่าชีคนาซถูกยิง”อิลฮามไม่สนใจต่อถ้อยคำหยาบคายที่ถูกพ่นออกมา

“อะไรนะ!”ชีคอัลลามอุทาน ตาเป็นประกายกับข่าวใหม่ที่ได้รับ

“ใครยิงมัน?”เขาถามอย่างตื่นเต้น

“พวกกองโจร”..ของท่าน อิลฮามบอกต่อในใจ

“ฮ่าๆๆๆ ดี ดีมาก ข้าจะตกรางวัลให้พวกมันอย่างงาม”ชีคอัลลามบอกอย่างใจปล้ำ

“คงไม่ต้องแล้วล่ะ เพราะพวกมันถูกเก็บเรียบแล้ว”อิลฮามบอก

“และที่สำคัญ ศพของพวกมันยังเป็นพยานว่าท่านลอบทำร้ายชีคนาซ”อิลฮามรายงานต่อ

“อะไรนะ!”ชีคอัลลามอุทานอย่างตกใจ

“ตอนนี้ที่เมืองดูรฮาลกำลังวุ่นวาย เพราะชีคมาวาฮิปยื่นประท้วง ทางราชสำนักก็กำลังเคร่งเครียด ผมว่าท่านชีคกลับดูรฮาลก่อนดีกว่านะครับ”อิลฮามแนะ

ชีคอัลลามสบถอย่างหงุดหงิด ทั้งๆที่ได้รับข่าวดีที่ศัตรูตัวฉกาจถูกยิง แต่กลับต้องมาหัวเสียเพราะศพไม่มีญาติพวกนั้นอีก

“ก็ได้ อาบน้ำเสร็จข้าจะกลับไป ไปเรียกเด็กๆมาให้หมด”

ไหนๆก็จะไปแล้ว ถือโอกาสหาความสุขกับสาวๆที่เขาอุตส่าห์เก็บสะสมไว้ให้เต็มที่สักหน่อย นึกแล้วน่าเสียดาย ถ้าเขาได้ไอ้ตัวเล็กนั้นไว้ด้วย ความบันเทิงของเขาคงจะเพิ่มขึ้นอีกมากโข โดยไม่รู้เลยว่าหายนะได้มาเยือนตนแล้ว

ชีคอัลลามเปลื้องชุดออก ก่อนจะลงลอยคอกลางสระน้ำขนาดใหญ่ในคฤหาสน์มองดูสาวๆที่ทยอยเปลื้องผ้าลงสู่สระน้ำอย่างสำราญใจ ร่างใหญ่โตที่อุดมไปด้วยไขมันสั่นระริกเมื่อความกำหนัดเริ่มตื่นตัว

“อ๊าก!!!”

แต่จู่ๆร่างใหญ่ในสระก็ร้องโหยหวนพลางดิ้นพล่านจนน้ำในสระกระเพื่อมเป็นระลอกคลื่น สาวๆต่างกรีดร้องอย่างตกใจ พลางตะเกียกตะกายหนีขึ้นจากสระอย่างชุลมุน พวกบอดีการ์ดรีบกระโจนลงสระเพื่อไปลากร่างผู้เป็นนายขึ้นจากสระ แต่ก็ทุลักทุเลยิ่ง เพราะร่างอ้วนฉุดิ้นพล่านด้วยความทรมานคล้ายมีเปลวไฟเผาไหม้ จนร้อนไปหมดทั้งตัว

 ‘กามาพิโรธ’ยาสูตรพิเศษ ที่มีไว้ ‘ปราบ’พวก ‘บ้ากาม’โดยเฉพาะ ยาตัวนี้จะทำปฏิกิริยากับสารไนตริกอ๊อกไซด์ที่หลั่งออกมาขณะเกิดอารมณ์พิศวาส ซึ่งจะทำให้อุณหภูมิภายในร่างกายเพิ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว จนทำให้คนที่กินยานี้เข้าไปรู้สึกเร่าร้อนทุรนทุรายเหมือนโดนไฟเผาผลาญ อาการจะทุเลาลงก็ต่อเมื่อสารไนตริกอ๊อกไซด์ลดลง นั่นหมายความว่าเมื่อไรที่มีอารมณ์พิศวาส เมื่อนั้นก็จะร้อนรนทุรนทุรายจนไม่สามารถปฏิบัติกิจกามได้ ..แล้วพวกบ้ากาม..แต่ไม่สามารถทำประกอบกิจกามได้ จะทรมานสักแค่ไหน?

กามาดุจเพลิงกาญจน์ จะเผาผลาญให้วอดวาย

ตัณหา ราคะร้าย         ดุจเปลวไฟ ไหม้สุมทรวง

เหล่าบอดีการ์ดต่างไม่รู้ว่าจะช่วยผู้เป็นนายอย่างไรดี และที่สำคัญหมอก็ไม่อยู่ที่คฤหาสน์แล้ว พวกเขาทำได้ก็แค่รีบไปตามหมอที่อยู่โรงพยาบาลประจำเมืองดาเรน แต่คงอีกนานกว่าหมอจะมาถึง

ชีคอัลลามดิ้นทุรนทุรายอยู่ครู่ใหญ่กว่าความร้อนจะลดลง ชีคร่างยักษ์ตัวสั่นระริกรู้สึกขยาดต่อความทรมานที่เกิดขึ้นไม่คลาย เขาสั่งให้บอดีการ์ดเตรียมตัวออกเดินทางไปเมืองดูรฮาลให้เร็วที่สุด ด้วยเกรงว่าถ้าเกิดอาการแบบนี้ขึ้นอีก แล้วตามหมอมารักษาไม่ได้ทัน ชีวิตตนอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้

ชีคนาซลืมตาขึ้นอีกครั้ง “ตัวเล็กล่ะ?”

เป็นคำถามติดปากที่จะได้ยินเหมือนทุกครั้ง จนพยาบาลที่เฝ้าไข้แอบอมยิ้ม

“กลับเมืองไทยไปแล้วค่ะ” พยาบาลสาวตอบ

‘กลับเมืองไทยไปแล้ว’ชีคนาซถอนหายใจ เขารู้ดี แต่เพราะความเคยชินที่มีมันอยู่ใกล้ๆจนเผลอถามออกไป..ทำไมเขาถึงเคยชินกับมันอย่างรวดเร็วขนาดนี้ ทั้งๆที่มันอยู่ที่นี่เพียงแค่ไม่กี่วัน ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันอยู่กับเขามานานแสนนาน จนเหมือนบางสิ่งที่ขาดหายเมื่อไม่มีมันอยู่ใกล้ๆ

ชีคนาซกดโทรศัพท์ถึงท่านที่ปรึกษา “อารบี ได้เรื่องเจ้าตัวเล็กหรือยัง?”

“เอ่อ..ยังเลยครับ ทีเคกรุ๊ป มีระบบรักษาข้อมูลดีเยี่ยมจนหาทางเจาะเข้าไปไม่ได้เลย ส่วนเจ้าตัวเล็กเข้าไปในตึกสำนักงานใหญ่ก็ไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย”อารบีรายงานอึกอัก เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาเจาะข่าวหาข้อมูลของอีกฝ่ายได้ยากขนาดนี้

“ทำไมไม่สืบจากเด็กสาวที่ถูกพาตัวมาล่ะ?”ชีคนาซแนะ ขมวดคิ้วหงุดหงิดใจ เพราะอารบีไม่เคยทำงานช้ามาก่อน

“ครับ”อีกฝ่ายรับคำ

ชีคนาซกดวางสาย พลางครุ่นคิด ทำไมทีเคกรุ๊ปจึงมีระบบป้องกันข้อมูลที่ยอดเยี่ยมขนาดที่คนของเขายังไม่สามารถเจาะเข้าไปได้ เขารู้จักทีเคกรุ๊ปแค่เพียงผิวเผินว่าเป็นบริษัทน้องใหม่ที่เติบโตจนเป็นที่จับตามองของพวกนักลงทุน แต่เนื่องจากไม่ใช่คู่แข่งทางธุรกิจทำให้เขาไม่ได้สนใจมากนัก…สงสัยเขาคงต้องกลับไปดูข้อมูลใหม่ซะแล้ว

อากรของชีคนาซดีขึ้นอย่างรวดเร็วจนแพทย์ทั้งโรงพยาบาลต่างแปลกใจ เพียงแค่สามวัน แผลก็หายเกือบเป็นปกติ ยาสูตรพิเศษของมันวิเศษสมราคาคุยจริงๆ

ชีคนาซกลับไปพักฟื้นต่อที่คฤหาสน์บาฮจา อารบีก็เข้ามารายงานความคืบหน้าที่สืบมาได้

“นี่ครับ รูปของคนที่ชีคอัลลามลักพาตัวมา”อารบียื่นรูปของปาริฉัตต์ให้ชีคนาซ

ชีคนาซรับรูปนั้นมาพิจารณา หญิงสาวในรูปดูน่ารักเหมือนตุ๊กตา มิน่าล่ะชีคอัลลามถึงได้ลักพาตัวมาด้วย

“และนี่ คือรูปพี่สาวคนเดียวของคุณปาริฉัตต์”อารบียื่นรูปอีกใบให้

ชีคนาซชะงัก ‘พี่สาว’ เขารับรูปนั้นมามองอย่างพิจารณา หญิงสาวในรูปก็ดูหน้ารักไม่แพ้กัน แต่ไม่ว่าจะดูมุมไหนก็ไม่มีทางเป็น ‘ไอ้ตัวร้าย’ไปได้

“แล้วพี่ชายล่ะ?”ชีคาซถามยังคงเพ่งพินิจรูปในมือ

“ไม่มีครับ”อารบีตอบ

“ไม่มี?”ชีคนาซเลิกคิ้ว

“ครับ ครอบครัวนี้มีแค่ลูกสาวสองคน คนโตเป็นครู ส่วนคนเล็กทำงานที่ทีเคกรุ๊ป”อารบีรายงานต่อ

‘น้องสาวผม’ ไอ้ตัวร้ายบอกเขาอย่างนั้น แต่อารบีรายงาน ‘มีลูกสาวสองคน’และทั้งสองสาวนี้ดูยังไงก็ไม่มีทางเป็นไอ้ตัวร้ายของเขาไปได้ หรือว่ามันจะเป็นคนรักของคนที่เป็นพี่ มันคงถือว่า น้องสาวของคนรักก็เหมือนน้องสาวของตัวเอง เขาวางรูปในมือลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างหงุดหงิด ที่มันทำทุกอย่างก็เพื่อผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม

ก๊อก ๆ ๆ

“คุณแฮริค มาเยี่ยมครับผม”บอดีการ์ดเข้ามารายงาน

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สไตล์ชาวยุโรปก้าวตามเข้ามาในห้องโดยไม่รอให้บอดีการ์ดรายงานจบ ผมสีน้ำตาลทองเป็นประกายระยิบระยับ ดวงตาสีฟ้าสดใส ริมฝีปากหยักยิ้มละไม ‘แฮริค ฮานาส รัสเชนยาส’ ทายาทผู้ครองรัฐสวากาเซียร์ รัฐเล็กๆที่อยู่ท่ามกลางภูเขาสูงชัน แหล่งอัญมณีของโลก และเขายังเป็นเพลย์บอยชื่อก้องโลกที่เพิ่งมีข่าวสลัดดาราฮอลีวูดทิ้งเพื่อไปควงนางแบบสาวชุดชั้นในคนล่าสุด

“เป็นไงไอ้เสือ ได้ข่าวว่าโดนตะปบรึ”ผู้มาใหม่ทักทายอย่างคนคุ้นเคย

“ยังไม่ตายหรอก”ชีคนาซตอบเพื่อนสนิท

“ฮ่าๆๆ ฉันว่างั้นแหละ จิ้งจอกทะเลทรายอย่างนาย ตายง่ายๆก็เสียชื่อหมดสิ”แฮริคก้าวเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงคนเจ็บ

“สวัสดีครับ ท่านอารบียังดูหนุ่มแน่นเหมือนเคยนะครับ”แขกทักทายชายชราอย่างคุ้นเคย

“สวัสดีครับ ท่านลอร์ดเองก็ยังดูสง่างามเหมือนเคยนะครับ”ชายชราสัพยอกกลับ

“เชิญตามสบายนะขอรับ ผมขอตัวก่อน”อารบีขอตัว ปล่อยให้เพื่อนสนิทได้สนทนากันตามลำพัง

“เชิญครับ”แฮริค ลุกขึ้นยืนส่ง ก่อนจะนั่งลงตามเดิม

“เป็นไงมาไงถึงวิ่งไปรับลูกปืนได้วะ?”

แฮริคซักเพื่อนอย่างแปลกใจ ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่เคยพลาดมาก่อน

“ปะทะกับกองโจรทะเลทรายน่ะ”ชีคนาซ เล่า

“แต่ฉันได้ข่าวว่านายวิ่งไปรับลูกกระสุนแทนคนอื่นนะ”แฮริคเอ่ยขัดพร้อมรอยยิ้ม

เพราะความคุ้นเคยกันมานานทำให้มีการแลกเปลี่ยนบอดีการ์ดกันและกันเพื่อเชื่อมสัมพันธ์และพัฒนาฝีมือบอดีการ์ดไปในตัว และบอดีการ์ดเหล่านั้นยังเป็นแหล่งข่าวภายในที่ทำให้ทั้งคู่รู้วีรกรรมของอีกฝ่ายโดยไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาด้วย…ตอนที่ได้รับข่าวว่าเพื่อนถูกยิง เขาตกใจไม่น้อย และยังมีข่าวตามมาว่าเพื่อนตนใช้ร่างบังกระสุนให้หนุ่มน้อยรูปงามทำให้เขาประหลาดใจยิ่ง เขาจึงรีบเคลียร์งานและบินมาเยี่ยมเพื่อนให้เร็วที่สุด..ส่วนหนึ่งเพราะอยากดูอาการของเพื่อนรักให้เห็นกับตา และอีกส่วนหนึ่งเขาอยากจะเห็น ‘หนุ่มน้อยรูปงาม’คนนั้น

“อยู่ที่ไหนแล้วล่ะ?”ชีคอัลลามถามหาคนที่เพื่อนรักรับกระสุนแทน

“กลับประเทศไปแล้ว”ชีคนาซตอบพลางทำหน้าบึ้งที่เพื่อนชักรู้มากเกินไปแล้ว

แฮริค อมยิ้มแต่ไม่กระเซ้าเพื่อนต่อ แล้วเขาก็หันไปเห็นรูปที่วางอย่างบนโต๊ะข้างเตียง เขาจึงหยิบขึ้นมาดูแล้วต้องชะงัก

“รูปใคร?”แฮริคมองหญิงสาวในรูปอย่างพินิจ

“ผู้หญิงที่อัลลามฉุดมา”ชีคนาซตอบ

“แล้วอีกคนล่ะ?”คนเป็นแขกถามต่ออย่างสนใจ

“พี่สาว”ชีคนาซบอก

“อืม…น่ารักดีนะ..แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”แฮริคถามอย่างสนใจ ตามประสาเพลย์บอยระดับโลกที่อยากจะรู้จักสาวสวยทุกคน

“ใคร? พี่หรือน้อง?”ชีคนาซถาม พลางหรี่ตามองเพื่อนอย่างรู้ทัน

“ก็ทั้งคู่”คนถามยิ้มกรุ้มกริ่ม

“น้องสาวหนีหายไปกลายทะเลทราย กำลังตามหาตัวอยู่ ส่วนคนพี่อยู่ที่ประเทศไทย”ชีคนาซบอก

แฮริคขมวดคิ้วครุ่นคิด “ประเทศไทยรึ? อยู่มุมไหนของโลก?”

“เอเชีย อยู่ระหว่างกัมบูเดียร์กับเมียนมาร์

ชีคนาซบอก ความจริงเขาก็ไม่เคยรู้จักประเทศนี้หรอก จนได้เจอกับเจ้าตัวเล็กนั่นแหละเขาจึงหาข้อมูลมาอ่านเผื่อจะได้รู้ว่าคนไทยชอบอะไร หรือมีแนวคิดแบบไหน เผื่อเขาจะเอาใจใครบางคนได้ถูก

“อืม…”

แฮริคพยายามนึกภาพแผนที่โลกเพื่อจะจินตนาการว่า ประเทศไทยที่ว่านั้นควรอยู่ที่ไหน.. สงสัยว่าเขาคงจะต้องไปหาข้อมูลดูซะหน่อยแล้วเผื่อว่าเขาอาจจะต้องไป..ประเทศไทยเร็วๆนี้

“นายอยากให้ฉันช่วยออกตามหาเด็กสาวคนนี้ไหม?”แขกเสนอตัวเข้าช่วยอย่างใจดี

ชีคนาซหรี่ตาลง เพื่อนของเขาไม่มีทางที่จะทำอะไรโดยไม่หวังผลอย่างแน่นอน..และผลตอบแทนที่ว่านั้นคงจะเป็นคนในรูปที่อยู่ในมือไม่ยอมวางนั่นเอง

“อย่าเลย เขามีคนช่วยอยู่แล้ว”ชีคนาซบอก ด้วยรู้ดี ‘ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ

“ใครวะ?”แววตาของคนถามฉายแววอันตราย….

“ก็ไอ้คนที่ฉันรับกระสุนแทนนี่ไง”ชีคนาซบอกอย่างหงุดหงิด

แฮริคหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด จากคำบอกเล่าของบอดีการ์ดที่อยู่ในกองกำลังของชีคนาซ ‘เด็กหนุ่มหน้าสวย ตาดุ ขี้โมโห แม้แต่ชีคนาซก็ยังไม่กลัว’ เขายิ้ม..ก็แค่เด็กวัยรุ่นอารมณ์ร้อน จะมาสู้คนที่ผ่านโลกมาโชกโชนอย่างเขาได้อย่างไร

“ก็แค่เด็ก  แต่นายคงไม่ว่าฉันรังแกเด็กของนายหรอกนะ”แฮริคสัพยอก

ชีคนาซยิ้มเยาะ เดี๋ยวก็รู้ฤทธิ์ ‘เด็ก’ว่าขนาดไหน “ตามใจ ถ้าคิดว่าจะจัดการได้”

ขอโทษนะไอ้ตัวเล็ก…อย่าหาว่าข้าใช้วิธีสกปรกเลยนะ..แต่เด็กอ่อนหัดเรื่องความรักอย่างเจ้า จะมาสู้เสือผู้หญิงระดับโลกอย่างแฮริคได้อย่างไร

 ‘ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ ก็ต้องเอาด้วยคาถา’ นั่นคือคติประจำใจของทั้งเขาและเพื่อนรัก..และไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดเขาจะต้องเอาไอ้ตัวร้ายมาอยู่ข้างกายให้จงได้

แล้วทั้งคู่ก็สนทนาเรื่องสัพเพเหระตามประสาเพื่อนสนิทอยู่นาน จนได้เวลารับประทานอาหารเย็น แฮริคจึงออกไปร่วมรับประทานอาหารกับชีคมาวาฮิปและท่านหญิงราเนีย ปล่อยให้ให้เพื่อนรักกินยาและพักผ่อนฟื้นกำลัง

แทนไทเดินวนเวียนอยู่ในห้องพักสุดหรูชั้นบนสุดของตึกสำนักงานใหญ่ของทีเคกรุ๊ปอย่างหงุดหงิด

ทันทีที่กลับจากดรูไรดารานมาถึงประเทศไทย คนของทีเคทั้งหมดก็ตรงมาที่ตึกแห่งนี้ ทำให้เขาจำเป็นต้องพักอยู่ที่นี่ด้วยเพราะคำสั่ง ‘เฝ้าไว้ไม่ให้คลาดสายตา’ ทันทีที่ถึงชั้นบนสุดของอาคาร อาทิตยาก็เรียกประชุมผู้บริหารในทันที ส่วนแทนไทก็ได้แต่เดินวนเวียนดูความหรูหราของห้องต่างๆที่ตกแต่งไว้อย่างงดงาม ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเข้าพักห้องสวีทสุดหรูมาก่อนแต่เพราะหลายปีมานี่เขาไปประจำอยู่ที่ชายแดนทำให้คุ้นเคยกับความทุรกันดารมากกว่า

วันแรกเขาก็ตื่นตาตื่นใจดีอยู่หรอก เพราะน้องสาวของเขามีประชุมทั้งวัน คณะผู้บริหารกลุ่มนั้นออก ก็มีกลุ่มอื่นสลับหมุนเวียนกันเข้าไปแทนไม่ได้ขาด จนเขาไม่แน่ใจว่าน้องสาวของเขาเอาแรงจากไหนมานั่งทำงานแบบนี้ได้ทั้งวัน ส่วนเขาก็ฆ่าเวลาโดยการเข้าไปเล่นเครื่องออกกำลังในห้องฟิตเนตที่ทันสมัย ที่คาดว่าไม่น่าจะถูกใช้งานสักเท่าไร

วันที่สองเขาใช้เวลาที่ว่างทั้งวันไปกับการดูหนังในโรงหนังขนาดเล็กแต่หรูหราที่มีไว้สำหรับผู้บริหารใช้ผ่อนคลายหลังเลิกงาน แต่เขาไม่แน่ใจว่าผู้บริหารเหล่านั้นจะมีเวลาใช้มันหรือเปล่า เพราะเขาเห็นแต่ละคนดูยุ่งวุ่นวายทั้งวัน ส่วนน้องสาวของเขา ถ้าไม่เห็นหน้ากันตอนรับประทานอาหารเช้า เขาคงคิดว่าอีกฝ่ายแอบหนีหายไปแล้ว เพราะขนาดเขาเข้านอนเกือบเที่ยงคืนอาทิตยายังไม่ออกจากห้องประชุมเลย

และวันนี้เป็นวันที่สามแล้ว ที่เขาต้องอยู่อย่างคนว่างงาน เขาเพิ่งจะรู้ว่าการอยู่เฉยๆโดยไม่มีอะไรทำมันน่าเบื่อขนาดไหน

“พี่แทน เดินไปเดินมาทำไมคะ?”

อาทิตยาที่เพิ่งเก้าวออกจากห้องประชุมมาทันได้เห็นพี่ชายเดินวนเวียนเป็นเสือติดจั่นอยู่ในห้องนั่งเล่น

“พี่เบื่อ”พี่ชายบอกพร้อมกับทำหน้าให้รู้ว่า ‘เบื่อแค่ไหน’

“แล้วพี่แทนลาพักร้อนกี่วันคะ?”ถามถึงกำหนดการที่พี่ชายต้องตามประกบ

“เดือนนึง”พี่ชายทำหน้าหน่ายกับภารกิจที่ได้รับมอบหมาย

‘เดือนนึง’ฮึ …ฝากไว้ก่อนเถอะไผท หนีกลับไปได้เมื่อไหร่จะจับฝังไว้กลางทะเลทรายเลยคอยดู …คนตัวร้ายคิดอาฆาตคนที่กล้าหักหลังตน

“ทำไมพี่แทนไม่ลงไปเดินเล่นที่ชั้นล่างล่ะคะ?”น้องสาวถาม

เป็นคำถามที่น่าสนใจ แต่ ‘เฝ้าไว้ไม่ให้คลาดสายตา’ ภารกิจยังค้ำคอ เหมือนอีกฝ่ายจะรู้

“ตะวันยังไปไหนหรอกน่า งานยังกองท่วมหัว หรือพี่แทนจะเข้าไปประชุมด้วยกัน”น้องสาวแกล้งชวน คนเป็นพี่ส่ายหน้าทันใด

 วันแรกที่มาถึงเขาก็เข้าไปนั่งเฝ้าในห้องประชุม แต่ทุกคนที่เข้าร่วมประชุมต่างมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ และพวกนั้นก็คุยกันเหมือนกับใช้ภาษาของมนุษย์ต่างดาว เขาฟังออกแต่ไม่รู้เรื่อง เขาทนฟังอยู่สองชั่วโมงก็ต้องยกธงขาวยอมแพ้ ก่อนจะเข้าฟิตเนตเล่นเครื่องออกกำลังกายทุกอย่างแก้เครียด ถ้าจะให้เขาเข้าไปร่วมประชุมอีกในวันนี้เขาคงจะต้องกลับคฤหาสน์ไปขอแลกเปลี่ยนภารกิจกับทัตเทพผู้เป็นพี่ชายแน่ๆ

“พี่จะลงไปเดินเล่นข้างล่าง”แทนไทตัดสินใจ มันน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในขณะนี้

อาทิตยาพยักหน้าให้บอดีการ์ดตามไป เพราะแทนไทไม่มีคีย์การ์ดที่จะขึ้นมาชั้นบนนี้ได้ จากนั้นเธอก็เดินเข้าห้องพักของตนเพื่อหยิบเอกสาร ก่อนจะกลับเข้าห้องประชุมอีกครั้ง

แทนไทเดินเล่นอยู่ชั้นล่างของอาคารที่มีร้านค้ามากมาย เพื่อฆ่าเวลาและแล้วเขาต้องชะงัก เมื่อเห็นด้านหลังของคนๆหนึ่งที่กำลังจะก้าวออกไปนอกอาคาร ขายาวๆออกวิ่งทันทีตามสัญชาตญาณ

“เดี๋ยว ตะวันจะไปไหน?”เขาวิ่งไปคว้าแขนคนที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถแท็กซี่

“อุ๊ย!”หญิงสาวหันหน้ากลับมาอย่างตกใจ

“เอ่อ..ขอโทษครับผมนึกว่าน้องสาวของผม”แทนไทเอ่ยขอโทษ เมื่อหญิงสาวที่หันกลับมาไม่ใช่น้องสาวตนอย่างที่เข้าใจ

“ขอโทษจริงๆนะครับ”เขาขอโทษซ้ำอีกครั้งเมื่อหญิงสาวยังคงมีอาการตกใจ

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ”หญิงสาวกล่าวก่อนจะเปิดประตูรถแท็กซี่และก้าวเข้าไปนั่ง จากนั้นแท็กซี่ก็ขับออกไป

แทนไทเกาะศีรษะแก้เก้อ พลางนึกขันที่ตนจำคนผิดขนาดนั้น เขาหมุนตัวเดินกลับพร้อมกับอมยิ้มขำตัวเอง เขาหมดอารมณ์ที่จะเดินเล่นจึงกลับขึ้นไปห้องพักชั้นบน

“ตะวัน ประชุมเสร็จแล้วเหรอ?”แทนไทเอ่ยทักน้องสาวที่ก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นขณะที่เขากำลังดูข่าวรอบห้าทุ่มครึ่ง

“ค่ะ แล้วพี่แทนยังไม่นอนอีกหรือคะ?”อาทิตยาถาม พร้อมกับนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ ตายังคงสนใจข้อมูลในโน๊ตบุ๊ค

“พี่นอนจนเบื่อแล้ว”พี่ชายบอกอย่างหงุดหงิด กินแล้วก็นอน นอนตื่นก็กิน ช่างเป็นกิจวัตรที่น่าเบื่อที่สุด ไม่รู้ว่าเขาจะทนอยู่อย่างนี้ได้สักกี่วัน

“เอ่อใช่ วันนี้พี่เจอคนที่เหมือนตะวันด้วยแหละ”พี่ชายบอกอย่างนึกได้

“เหมือนตะวัน?”อาทิตยาถามอย่างแปลกใจ ยังมีคนที่เหมือนตนอีกหรือ

“ไม่ใช่หน้าตาหรอก แต่เป็นด้านหลังน่ะ จนพี่ทักผิด หน้าแตกเลย”พี่ชายหัวเราะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาเข้าไปทักคนผิด

“ที่ไหนคะ?”อาทิตยาเงยหน้าขึ้นถามอย่างสนใจ

“ชั้นล่างของตึกนี้แหละ”พี่ชายบอก

“กี่โมงคะ?”น้องสาวซักต่อ

พี่ชายขวดคิ้วนิ่งคิด “ประมาณบ่ายสามได้มั้ง”

อาทิตยาพยักหน้า ดวงตาเรียวเปล่งประกายขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนจะดับลงอย่างรวดเร็วก่อนที่พี่ชายจะมองเห็น

“พรุ่งนี้ตะวันว่าจะไปโรงพยาบาล”น้องสาวเปลี่ยนเรื่อง

“โรงพยาบาล? ไปทำไม?”พี่ชายซัก

“ว่าจะดูคนเจ็บสักหน่อย พี่แทนไปด้วยกันไหมคะ?”

น้องสาวชวน หลังจากที่มาถึงเมืองไทยก็ส่งบอดีการ์ดที่บาดเจ็บรวมถึงเด็กสาวชาวอาหรับเข้าโรงพยาบาล ส่วนตัวเองก็ประชุมวางแผนเอาคืนชีคอัลลามจนไม่มีเวลาไปดูอาการของคนเจ็บเลย

“ไปสิ”แทนไทรีบบอก เพราะเขาเบื่อห้องสี่เหลี่ยมสุดหรูนี้เต็มทีแล้ว

“งั้น หกโมงเช้าเจอกันนะคะ”น้องสาวบอก เพราะไม่ชอบช่วงเวลาที่มีคนพลุกพล่าน ไปแต่เช้านั่นและดี รถไม่ค่อยติดด้วย

“อืม”พี่ชายพยักหน้ารับ น้องสาวจึงขอตัวเข้าห้องพัก

ทันทีที่กลับเข้าห้องของตัวเอง อาทิตยากดโทรศัพท์สายตรงถึงบอดีการ์ดที่คอยติดตามแทนไทในวันนี้

“นายเห็นผู้หญิงที่พี่แทนทักผิดไหม?”คำถามตรงประเด็น

“ครับ”บอดีการ์ดตอบรับ

“ดี…สืบรายละเอียดมาให้เรา และอย่าให้ใครรู้ล่ะ”ประโยคสุดท้ายหนักแน่น

“ครับ”บอดีการ์ดรับคำ

ราวเจ็ดนาฬิกา กลุ่มคนของทีเค ก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาลเอกชนชั้นหนึ่งของเมืองไทย โรงพยาบาลดูสะอาดหรูหราและเงียบสงบสมกับเป็นโรงพยาบาลเอกชนชั้นหนึ่งที่มีอัตราค่าบริการแพงสมมาตรฐานระดับโลก ทำให้ประชาชนคนธรรมดาแทบจะไม่มีสิทธิเข้ามาใช้บริการ ดังนั้นคนไข้ของที่นี่ส่วนใหญ่จึงเป็นพวกเศรษฐีที่ต้องการบริการที่ดีเลิศเท่านั้น

ทันทีที่เห็นคนกลุ่มใหญ่เดินตรงมา พยาบาลสาวในชุดสีขาวสะอาดตาก็เดินออกมาต้อนรับ ด้วยรอยยิ้มหวานสมตำแหน่งเจ้าหน้าที่ต้อนรับ

“คุณ!/คุณ!”แทนไทและพยาบาลสาวอุทานขึ้นพร้อมกันเมื่อจำหน้าอีกฝ่ายหนึ่งได้

“เมื่อวานผมต้องเขาโทษจริงๆนะครับ”ชายหนุ่มเอ่ยขอโทษอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรคะ”พยาบาลสาวยิ้มหวาน

อาทิตยาหรี่ตามอง นี่หรือผู้หญิงทีพี่ชายบอกว่าเหมือนตน ใบหน้าของพยาบาลสาว สวยหวานใบหน้าเรียวได้รูป ถ้าดูเฉพาะหน้าตาไม่คล้ายกับตนเลย แต่ถ้าดูรูปร่าง ทั้งส่วนสูงโครงร่างมีความใกล้เคียงกันมากทีเดียว โดยเฉพาะผมยาวสลวยดำสนิทเป็นเงาวาวนั่น…ถ้าเห็นด้านหลังและไม่ใช่คนที่สนิทกันจริงๆก็ยากที่จะแยกออก

อาทิตยาหันไปสบตากับบอดีการ์ดที่เป็นที่ติดตามพี่ชายเมื่อวาน พลางส่งสายตาเป็นคำถา ‘คนนี้ใช่ไหม?’

บอดีการ์ดพยักหน้ารับ …จุดไต้ตำตอจริงๆ

อาทิตยาส่งสายตา ‘ไปสืบประวัติเธอมาให้ละเอียด’บอดีการ์ดคำนับรับคำสั่ง

“เรามาเยี่ยมคนเจ็บของทีเคกรุ๊ปครับ”กันต์บอกจุดประสงค์ที่มาให้พยาบาลสาวทราบ

“เชิญค่ะ”เธอรีบเดินนำไปที่ลิฟท์

ทุกคนเดินตามเธอไป ยกเว้นบอดีการ์ดที่ได้รับคำสั่งพิเศษ เขาบอกกับเพื่อนบอดีการ์ดด้วยกันว่าจะขอเฝ้าดูความเคลื่อนไหวชั้นล่าง ไม่ตามขึ้นไปด้วย เพื่อนพยักหน้ารับรู้

เมื่อถึงห้องคนเจ็บ อาทิตยากับกันต์ก็เข้าไปพูดคุยกับเหล่าบอดีการ์ดที่ได้รับบาดเจ็บด้วยความห่วงใจจริงใจ รวมทั้งเด็กสาวอาหรับที่นำมารักษาตัวที่เมืองไทยด้วย เมื่อสอบถามผ่านล่ามปรากฏว่าเด็กสาวยังหวาดกลัวมากจึงยังไม่ได้ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากนัก

คณะมาเยี่ยมคนเจ็บกลับออกจากโรงพยาบาล และทันทีที่ถึงตึกทีเคกรุ๊ป อาทิตยาก็เรียกประชุมใหญ่อีกครั้ง แทนไทรู้สึกเบื่อมากถึงมากที่สุดเขาจึงเปลี่ยนชุดไปออกกำลังกาย และถือโอกาสวิ่งวอร์มออกจากห้องพักเลย แต่ทันทีที่เขาวิ่งเลี้ยวมุมห้องก็ต้องเบรคจนตัวโก่งที่เกือบจะชนกับร่างเล็กแบบบางที่หอบเอกสารพะรุงพะรังสวนทางมา

“อุ๊ย!”

อีกฝ่ายอุทานอย่างตกใจ แฟ้มเอกสารหลายแฟ้มหล่นกระจายบนพื้นทั้งคู่จึงนั่งลงเพื่อเก็บมันพร้อมกัน และเมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเพื่อยื่นแฟ้มเอกสารที่เก็บได้ไปให้อีกฝ่าย เขาก็ต้องตกตะลึงนิ่งค้างกับภาพตรงหน้า  หญิงสาวที่นั่งอยู่ไม่ห่างนั้นมีใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ คิ้วโก่งเป็นธรรมชาติ แต่ที่สะดุดตาที่สุดก็คือดวงตากลมโตคู่นั้นมันช่างดูใสซื่อคล้ายดวงตาของเด็กทารกที่ยังไม่หย่านมมารดา ทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกอยากจะปกป้อง เพราะกลัวมารสังคมจะมาหลอกลวงเอาเธอตัวไปอย่างง่ายดาย

 “ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปดึงแฟ้มเอกสารที่คนส่งให้นิ่งค้างอยู่ในท่าเดิม เมื่อได้เอกสารครบแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินจากไป

“เดี๋ยวครับ”ชายหนุ่มเรียกรั้งไว้

เธอหันกลับมามองด้วยดวงตาใสซื่อ

“เอ่อ…คุณ…ชื่อ….ชื่อคุณ”เขากลายเป็นคนติดอ่างขึ้นมาทันใด

“ศศรานีค่ะ”

เธอบอกชื่อตัวเองง่ายๆ ก่อนหมุนตัวเดินจากไปทันที ไม่สงสัย ไม่ติดใจว่าทำไมคนแปลกหน้าถึงถามชื่อตน และไม่สนใจอยากจะรู้ชื่ออีกฝ่ายเลยสักนิด ปล่อยให้คนมองตามถอนหายใจยาวอย่างแสนเสียดาย ครู่ต่อมาเขาก็รู้กระปี้กระเป่าขึ้น เมื่อคิดว่าการที่ต้องเคยเฝ้าน้องสาวอาจจะไม่ใช่ภารกิจที่น่าเบื่ออีกต่อไปก็ได้